Zanim zakończymy ten rozdział, podamy jeszcze inne formy aktywizacji pp. Do tej pory opieraliśmy
się najczęściej na subiektywnych zdarzeniach, wizualnych obrazach, prawdopodobnych głosach
lub cisnących się myślach. Oczywiście, zasadne jest przeprowadzenie próby otrzymania informacji
pp w formie świadomego zdarzenia, które można lepiej ocenić i wykorzystać. Jak już wspomniano,
wizualne obrazy są szczególnie pożądane jako nośniki pp, ponieważ mogą przekazać bogate
informacje. Jednak niektórzy ludzie wolą środki pomocnicze innego rodzaju, nieraz dosyć
egzotyczne. Wszystkie nadają się do stymulowania pp.
Niektórzy, dla uzyskania wizualnych obrazów, zawierających przypuszczalnie informacje percepcji
pozazmysłowej, używają kryształowej kuli jako relatywnie prostego instrumentu koncentracji. Gdy
patrzymy w kryształową kulę (każdy inny przedmiot o błyszczących, odbijających światło
powierzchniach spełnia to samo zadanie), powstają w jej odbiciach różne złudzenia optyczne.
Czasami pp aktywizowana jest przez takie wizje.
Używanie kryształowych kul lub podobnych instrumentów koncentracji wydaje się mieć jedną wadę:
informacja pp jest częściej niż zwykle przeżywana w symbolicznej formie. Symbole w kuli są
subiektywnie różne i dlatego trudniej jest je tłumaczyć prawidłowo.
Podczas gdy niektórzy ludzie w wizualnych obrazach szukają impresji pp – inni wolą otrzymać
odpowiedź w formie motorycznej reakcji. Jeśli np. postawimy sobie w duchu pytanie: na którym
pasie jezdni pojedziemy prędzej, ręce mogłyby automatycznie skręcić kierownicę i skierować
samochód na “szybszy" pas, bez towarzyszącego temu świadomego odczucia.
Jeśli chcemy wykorzystać pp do wybrania jednej z dwóch możliwości (“czy urodzi się chłopiec, czy
dziewczynka", “czy moja decyzja jest słuszna, czy nie"), przychodzi na myśl prosty instrument:
wahadełko. Mały przedmiot (klucz, zegarek, pierścionek lub po prostu coś) zawieszamy na nitce,
którą trzymamy w wyciągniętej ręce. Zanim zastosujemy wahadło, proszę zapytać, jakie znaczenie
mają poszczególne wahania? Rozróżniamy cztery: koło w lewo, koło w prawo, wahanie tam i z
powrotem, wahanie tu i tam . Znaczenie wahań może być indywidualnie
zróżnicowane. Proszę trzymać wahadło i zapytać: które wahanie oznacza pozytywną odpowiedź?
(np. wahanie tam i z powrotem oznacza “tak"), a które oznacza negatywną odpowiedź? (np.
kołysanie tu i tam oznacza “nie"). Pozostałe dwa kierunki wahania proszę przyjąć jako wiadomości
z podświadomości, które oznaczają: “nie wiem" lub “nie chcę powiedzieć". Dwa ostatnie znaczenia
są dołączone dla zwiększenia wiarygodności eksperymentu. Gdy znaczenia poszczególnych
wahnięć są znane – proszę postawić pytanie i postarać się odprężyć podczas czekania na
odpowiedź. Należy całkowicie wyłączyć myślenie i osobiste zainteresowanie. W przeciwnym razie
wahadło nie dostarczy pożądanych informacji pp, lecz tylko odzwierciedli nasze przekonania i
życzenia.
Jeśli interesujecie się Państwo tego typu reakcjami motorycznymi, możecie zastosować starą
praktykę tzw. automatycznego pisania. (Proszę jednak wybrać taką metodę, która się najbardziej
Państwu podoba).
W tym celu potrzebny jest miękki ołówek, długopis lub mazak i kawałek papieru. Proszę usiąść przy
stole, położyć papier przed sobą, z ręką lekko opartą na lewym górnym rogu kartki. (Często zaleca
się, aby położyć blok na kolanach – można wypróbować oba sposoby). Zamiast kartki papieru
można użyć papieru na rolce; ma tę zaletę, że – w razie potrzeby – można zużyć więcej papieru.
Proszę trzymać długopis, ołówek lub mazak tylko w dwóch palcach, prostopadle do papieru, a nie
jak przy normalnym pisaniu, ukośnie. Reszta jest łatwa, lecz tu także konieczna jest duża
cierpliwość. Proszę spróbować całkowicie zapomnieć o otoczeniu i myśleć tylko o problemie, na
którego rozwiązanie Państwo czekacie. Po zaawizowaniu problemu proszę cierpliwie czekać, aż
ramię zacznie się ruszać. (Automatyczne pisanie powstaje często przez ruchy całego ramienia, a
nie tylko dłoni i palców). Być może pisanie rozpocznie się nieczytelnym gryzmoleniem, ale to jest
wielce obiecujący znak. Później wiadomość stanie się zrozumiała. Oczywiście nigdy nie należy
próbować dyrygować świadomie ręką lub naprzód myśleć o słowach, które będą napisane. Proszę
myśleć o swoim problemie, proszę myśleć, że chcecie Państwo zaktywizować pp i proszę niczego
więcej nie robić – tylko czekać. Jeśli ręka długo nie reaguje, można spróbować pomóc, czyniąc
ręką kilka lekkich ruchów nad papierem i znowu czekać. Można rozgrzać rękę, rysując kilka
kręgów, kilka liter lub pisząc swoje nazwisko, albo datę. (Data powinna zresztą być na kartce – dla
skontrolowania postępów). Można skierować modlitwę do Boga lub anioła stróża, lub innych
dobrych sił kosmicznych, prosząc o pomoc. Proszę mówić w modlitwie, że oddajecie rękę pod
opiekę tych “wyższych sił" i powierzacie im ją jako narzędzie dla przekazania wiadomości i
odpowiedzi na pytanie.
Drugą starą techniką jest psychoskopia (zwana mniej prawidłowo psychotropią). Proszę poprosić
przyjaciela o jakiś przedmiot, którego historii nie znacie. Może to być obrączka, zdjęcie, klucz,
pukiel włosów innej osoby, list lub obojętnie co. Proszę wziąć ów przedmiot, uwolnić swój umysł i
pytać o impresje, które ujawnią ważne dane z przeszłości tego przedmiotu. Wyobraźnia sprawi, że
z tym przedmiotem w ręku powrócicie Państwo do jego przeszłości. Proszę poczekać na
odpowiedź; poproście przyjaciela, żeby pomyślał o kimś mającym związek z tym przedmiotem;
następnie spróbować czytać myśli przyjaciela i spróbować opisać tę osobę.
Innym testem pp jest tak zwane czytanie palcami (określane także jako “patrzenie przez skórę" lub
“widzenie bez oczu"). Chodzi tu o rzadką umiejętność rozróżniania kolorów (lub nawet liter) jedynie
za pomocą szczególnego czucia w palcach. Są przekonywające dowody na to, że jest to zdolność
pp. Informacja o kolorze przedmiotu pochodzi od zmysłu dotyku (poprzez zniekształcenia w drugiej
fazie procesu pp). Proszę zauważyć, jak łatwo można odczuć łaskotanie w opuszkach palców, jeśli
się tego sobie życzy. Może to tłumaczyć, dlaczego relatywnie łatwo jest rozwinąć czytanie palcami.
Podczas prób rozwijania tych form pp należy zaczynać od zadań łatwych, np. odróżniać plamki
czarne od białych. Proszę przygotować kilka kartek czarnych i białych. Powinny różnić się tylko
kolorem – natomiast muszą mieć taką samą gładką powierzchnię i jednakowe pozostałe
właściwości. Może to być np. papier fotograficzny z jednej strony naświetlony, a z drugiej nie. Tym
sposobem otrzymacie papier czarny i biały, różniący się tylko kolorem, ale o takiej samej strukturze
powierzchni. Proszę teraz założyć na oczy opaskę, aby nic was nie rozpraszało. W tej fazie testu
może pomagać przyjaciel. Podaje wam kartkę; dotykacie jej i próbujecie uzyskać wrażenie czucia.
Jeśli wymienicie kolor kartki, przyjaciel powie wam natychmiast, czy macie rację, czy nie. Poda
następną kartkę i nastąpi ten sam proces: dotykacie kartki, czujecie ją, nazywacie kolor i pomocnik
mówi, czy odpowiedź jest prawidłowa. Dotykając różnych kolorów nauczycie się Państwo
rozróżniać coraz bardziej odmienne impresje dotyku w opuszkach palców i wykrywać
charakterystyczne dla każdego koloru wrażenia.
Są one charakterystyczne i indywidualnie różne. Dla niektórych ludzi kolor czarny jest cieplejszy niż
biały (lub klejący się albo szorstki); dla innych może być dokładnie na odwrót. Z biegiem czasu
zapamiętacie, jakie uczucie towarzyszy przy dotykaniu czarnych lub białych powierzchni. Później
można spróbować z innymi kolorami.
Jeśli osiągniecie Państwo sukces w tym, służącym jedynie przygotowaniu, pierwszym kroku, idźcie
dalej. Przykryjcie kartkę papieru drugą kartką, folią, szkłem, sklejką lub nawet płytką metalową i
spróbujcie mimo to “czuć" powierzchnię.
W późniejszej fazie proszę zamienić jednokolorowe kartki na kartki ze skomplikowanymi wzorami:
mogą to być kartki papieru fotograficznego, częściowo białe i częściowo czarne. Podczas testu
spróbujcie Państwo wyznaczyć linię między tymi kolorami (linia może być prosta lub dowolnie
zakrzywiona). W ostatniej fazie spróbujcie rozróżniać dotykiem drukowane litery. Wybierzcie na
początku duże litery, np. tytuły w gazetach.
Rosyjski psycholog A. S. Nowomejskij zaproponował taki sposób czytania palcami: trzeba położyć
kartkę kolorowego papieru, wyciągnąć rękę nad papierem i powoli ją opuszczać. Gdy ręka zbliża
się do kolorowej powierzchni, czuje się w pewnym punkcie coś w rodzaju bariery, która zdaje się
stawiać opór. Poproście wtedy przyjaciela o zmierzenie odległości od ręki do kolorowego papieru.
Według twierdzenia Nowomejskiego – odległość ta zależy od koloru. Przy różnych kolorach czuje
się barierę w różnych odległościach od powierzchni.
Kolejna rada: nie bądźcie Państwo niewolnikami jedynego rytuału. Zobaczyliśmy, że jest wiele
sposobów kontrolowania pp. Wszystkie mogą być skuteczne, ale nie wszystkie jednakowo nadają
się dla każdego.
Proszę nie kopiować innych, proszę zastosować własną przenikliwość i swój zmysł twórczy.
Wykryjcie metodę, która jest najlepsza dla was, z którą najlepiej się czujecie. Być może zechcecie
Państwo dopasować jakąś metodę do waszych indywidualnych potrzeb. Proszę pamiętać, że im
lepiej się czujecie, tym lepszych wyników możecie oczekiwać.
Na koniec podajemy kilka łatwych zadań, które pozwolą przetestować Państwu rozwijającą się pp:
* wymienić kolory kartek w nieprzezroczystych kopertach,
* nazwać przedmioty w nieprzezroczystych pudełkach,
* przesunąć wskazówkę zegara na chybił trafił i nie patrząc należy spróbować podać czas na
zegarze,
* poproście przyjaciela, aby coś narysował i spróbujcie w innym pokoju narysować to samo,
* przepowiedzieć płeć nie narodzonych dzieci,
* przepowiedzieć tytuł i rozmieszczenie zdjęć na stronie tytułowej jutrzejszej., gazety,
* przewidzieć, jaki towar będzie za chwilę reklamowany w telewizji lub radiu,
* “przesłać" myśli swojej żonie i spowodować, aby ugotowała to, co lubicie, lub – dla pań –
odgadnąć, co mąż zjadłby najchętniej,
* gdy dzwoni telefon – należy odgadnąć, kto dzwoni.
Na pewno znajdziecie Państwo wiele innych zadań nadających się do testowania. Przypomnijmy
jeszcze coś ważnego, o czym się łatwo zapomina: niech regułą będzie pisanie sprawozdań z
wszystkich podejmowanych testów. Budujące są zapiski o wszystkich sukcesach, ale proszę nie
zapomnieć napisać o niepowodzeniach. Także na błędach można się dużo nauczyć. Spróbujcie
Państwo analizować błędy i w każdym przypadku ustalić ich przyczynę. Może następnym razem
uda się wam uniknąć tych błędów.
Najważniejsza wskazówka: dużo cierpliwości i wytrwałości.
A więc – powodzenia!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz