Zanim powiemy coś o trenowaniu i rozwijaniu pp, chciałbym podkreślić jedno: ponad wszystko
potrzebujecie Państwo cierpliwości i wytrwałości. Jeśli czekacie na jakąś cudowną formułkę, która
pomoże wam opanować natychmiast i bez wysiłku pp, to się rozczarujecie. Nie ma takiej formułki.
Gdyby osiąganie umiejętności percepcji pozazmysłowej było sprawą łatwą, każdy stosowałby ją już
w życiu codziennym.
Nauczycie się Państwo metody, za pomocą której możecie rozwinąć swoje
umiejętności pp, jeśli metoda ta będzie prawidłowo stosowana. Dowiecie się Państwo, jak i
dlaczego metoda działa – ale skala sukcesu zależeć będzie od waszej wytrwałości i wysiłku. Jeśli
Państwo zastosujecie zdobytą tu wiedzę, to będziecie w stanie również oceniać i skutecznie
stosować inne metody. Może później zechcecie Państwo kreatywnie łączyć najlepsze części
różnych metod i przez to wypracować własną drogę, bardziej odpowiadającą waszym osobistym
potrzebom.
Jak już powiedzieliśmy, każdy rozporządza pp jako drzemiącą w nim umiejętnością; jedynym
problemem jest obudzić ją i dalej rozwijać. Nasuwa się tu porównanie pp z umiejętnością pisania.
Drzemiący talent pp można porównać z potencjalną predyspozycją nowo narodzonego dziecka do
nauczenia się pisania i czytania – oczywiście we właściwym czasie i jeśli mu się stworzy
odpowiednie warunki. Lecz nie każde dziecko otrzyma sposobność wykorzystania tej umiejętności.
Nie jest zresztą łatwo nauczyć się pisania – to potwierdzi każdy pierwszoklasista. Także to można
porównać z percepcją pozazmysłową, ponieważ w umiejętności pisania istnieją ogromne
indywidualne różnice: niektórzy ludzie z trudem piszą list, inni natomiast są sławnymi pisarzami.
Percepcja pozazmysłowa (i jej zastosowanie) zdarza się sporadycznie dlatego, że drzemiący talent
pp jest przeciętnie mało rozwinięty. Umiejętność ta zaczyna się dopiero w ludziach rozwijać.
“Dopiero teraz" – znaczy w biologicznym rozwoju kilka stuleci lub tysiącleci.
Według wszelkiego prawdopodobieństwa pp rozwijała się w człowieku równocześnie z jego
świadomością. Już starożytni Grecy posługiwali się pp jako ukrytym darem. Niestety, nasza wiedza
w tym względzie jest jeszcze ograniczona. Historycy badający stare kultury w zasadzie uważali
wzmianki o pp za dziwne aspekty kultu religijnego; percepcji pozazmysłowej jako takiej (lub inaczej
nazywanym zjawiskom pp) poświęcali mało uwagi.
Prawdopodobnie rozwojowy trend pp został zatrzymany już na samym początku, szczególnie (ale
nie wyłącznie) w zachodniej tradycji kulturowej: gdy odwrócono uwagę człowieka od jego
wewnętrznych przeżyć, a skierowano ją na technologiczne umiejętności, korzystne dla zdobywania
zewnętrznego świata zmysłów. Bez wątpienia zmysły dają się użyć skuteczniej niż szczątkowe
talenty pp i tym samym mają większe znaczenie w walce o życie. Percepcja pozazmysłowa może
mieć w tym również ważny udział – jeśli prowadzi do ostrzegania przed niebezpieczeństwem lub
przesyłania pilnych wiadomości na większe odległości. Należy to jednak umieć wykorzystać.
Słabość potencjalnego talentu pp być może ma swoje źródło w zbyt niskim poziomie rozwoju
moralnego ludzkości. Dla rozwoju pp konieczny jest, bez wątpienia, odpowiedni stopień moralnej
dojrzałości – pożądany fakt, który może przeszkodzić w nadużywaniu pp. Percepcja pozazmysłowa
byłaby poważnym naukowym odkryciem, używanym w dobrych intencjach i zabezpieczonym przed
nadużyciem. Istnieją dowody na to, że hipoteza ta jest słuszna. Np. w gniewie, kiedy przez głowę
przebiegają nie kontrolowane myśli i zakłócona jest pogoda ducha, pp nie funkcjonuje. Zgodnie z
tym ezoteryczni nauczyciele zawsze akcentowali, naturalnie innymi słowy, że pp nie może w
żadnym wypadku być skutecznie użyta, jeśli się nie osiągnęło odpowiedniego stopnia rozwoju
moralnego. Niektóre szkoły nie troszczyły się w ogóle o praktyczne stosowanie zdolności psi, lecz
skłaniały adeptów do dążenia do moralnego rozwoju i wyższych przeżyć duchowych.
Joga np. – prawdopodobnie najstarsza dyscyplina zajmująca się duchowo-umysłowym rozwojem –
żądała przede wszystkim zachowania reguł moralnych, stosowania ćwiczeń fizycznych dla rozwoju
zdrowego ciała, a dopiero w ostatnim stopniu zalecała ćwiczenia umysłowe, prowadzące do
wyższego oświecenia ducha.
Jogini twierdzą, że pierwszym koniecznym warunkiem każdego sukcesu jest zachowanie reguł
prawidłowego zachowania się. Obejmują one okiełznanie złych przyzwyczajeń (yama) i
pielęgnowanie przyzwyczajeń dobrych (niyama). Reguły te zawierają np. zakaz kłamstwa i
kradzieży oraz powodowania bólu, ale także obowiązek zachowywania równowagi duchowej w
każdej sytuacji życiowej, zalecają bycie cierpliwym i przyjaznym, przyjmowanie wyłącznie
odpowiedniego pożywienia, wykonywanie ablucji, wypowiadanie świętych wersetów (modlitwy).
Następne kroki dotyczą przygotowania ciała i ducha do prawidłowej koncentracji: 1. przyjęcie
odpowiednich pozycji ciała (asanas); 2. oddychanie według szczególnych zasad, wstrzymywanie
oddechu, oddychanie przez nos, głębokie oddychanie itd. (pranayama); 3. odwrócenie uwagi od
przedmiotów zmysłowego postrzegania (pratyahara); 4. koncentracja umysłu na jednym wybranym
przedmiocie – np. na własnym pępku, końcu nosa, punkcie między brwiami lub na obrazie boga itd.
(dharana); 5. stała kontemplacja przedmiotu – bez przerwy i bez zakłóceń (dhyana), która prowadzi
w końcu do ekstatycznego przeżycia (samadhi).
Systematyczne naukowe badanie pp rozpoczęło się około stu lat temu od rejestrowania i badania
spontanicznych przypadków, zaobserwowanych w codziennym życiu. Około pół wieku temu
przeniesiono badania do laboratorium, gdzie warunki eksperymentowania były lepsze, a wyniki
można było ocenić statystycznie. Obserwowano ludzi o ponadprzeciętnych uzdolnieniach w
zakresie pp (jasnowidzów, media spirytystyczne) i oceniano ich dokonania.
Głównym celem pracy badawczej było przeprowadzenie dowodu na istnienie pp. Mimo wątpliwości
sceptyków, w ostatnich dwu dekadach uwaga parapsychologów zwracała się coraz bardziej na
badanie funkcjonowania i praw percepcji pozazmysłowej, z zamiarem wzięcia jej pod kontrolę,
wyjaśnienia i praktycznego zastosowania. Trzy główne warunki kontrolowania pp będą wypełnione,
jeśli zaistnieje:
1. Szczególny stan świadomości.
2. Zaufanie do własnego daru pp.
3. Prawidłowy stan umysłu w czasie eksperymentu.
Szczególny stan świadomości
Szczególny stan świadomości, konieczny dla funkcjonowania pp, jest to stan, w którym myśli
uspokajają się, a umysł izolowany jest od wszystkich wrażeń zmysłowych. W tym stanie spokoju
“wysłana" zostaje jedna intensywna myśl (pytanie przy pp, życzenie przy psychokinezie). Następnie
ulatuje nawet ta jedna myśl, umysł staje się całkowicie pusty i czeka na impresje pp, które powinny
wpłynąć jako odpowiedź na pytanie.
Nie jest łatwo osiągnąć taki stan, ponieważ w stanie czuwania nasze myśli wędrują bez przerwy, a
świadomość nigdy nie jest spokojna. Nie uda się “wyłączyć" myśli i zaprzestać myślenia bez
szczególnego, mozolnego przygotowania (jeśli Państwo myślicie, że nie chcecie myśleć, proszę
myśleć o niemyśleniu). Prawidłowa droga to: zapomnieć myśleć. Ale gdy Państwo to zrobicie i
będziecie czekać na stan braku myśli, zaistnieje niebezpieczeństwo zaśnięcia. W tym wypadku
stracicie Państwo całkowicie swoją świadomość i trud będzie daremny. W przypadku idealnym
powinniście Państwo wytrwać w stanie pośrednim – między spaniem a czuwaniem – w którym
ostatnia myśl zatrzyma się nieruchomo w środku niepodzielnej uwagi, a następnie zniknie
zastąpiona przez napływającą odpowiedź.
Hipnoza wywołana przez drugą osobę jest oczywiście doskonałym środkiem, aby to osiągnąć.
Posiada jednak wadę: wymaga współpracownika – hipnotyzera. Inne metody są bardziej
czasochłonne, ale za to mają zalety. Dla Państwa, przypuszczalnie, będzie lepsza ta metoda, w
czasie której będzie można samemu pracować w każdym odpowiadającym wam czasie. Jeśli tak –
proszę zdecydować się na medytację. Jest wiele metod medytacji, ale w zasadzie są to wszystko
samohipnozy.
Hipnotyzowana osoba koncentruje swoją uwagę na głosie hipnotyzera, podczas medytacji
skierujecie Państwo swoją uwagę na wybrany jakikolwiek przedmiot. Może to być Bóg, serce,
pępek, czubek nosa, rytmiczny oddech, kciuk, kwiat, miłość, zachód słońca, piękno krajobrazu –
wybór należy do Państwa. Jeśli medytacja ma być skuteczna, to musicie Państwo opanować trudne
zadanie: po skoncentrowaniu uwagi na wybranym przedmiocie medytacji, powinni Państwo tę
skoncentrowaną uwagę przenieść na przedmiot zainteresowania (pytanie, na które trzeba
odpowiedzieć). Podczas medytowania przemieszczenie uwagi może nastąpić automatycznie (jak
wyjaśniono na str. 133). Oczywiście w normalnej praktyce nie jest to tak proste, jak każe
przypuszczać opis, a automatyczne przeniesienie uwagi następuje dopiero po długim okresie prób
(hipnotyzowany oszczędza wiele czasu dzięki hipnotyzerowi). Medytacją jest każde postępowanie,
w którym Państwo “wysyłacie" skoncentrowaną myśl, następnie odprężacie się i zwracacie uwagę
na spodziewaną odpowiedź [wyrażenie “medytacja" należy rozumieć nie jako “kontemplacje" lub
“głębokie myśli", lecz jako rodzaj umysłowego ćwiczenia, jako zamierzone wywołanie szczególnie
“intensywnej" myśli].
Najłatwiej praktykuje się medytację wieczorem, przed zaśnięciem. Proszę położyć ołówek i papier
na łóżku (jeśli chcecie robić w nocy notatki) i podczas czekania na zaśnięcie proszę po prostu
postawić pytanie i modlić się o odpowiedź. Proszę próbować zasnąć z tym pytaniem w umyśle i
mieć nadzieję na rozwiązanie we śnie. Możliwe, że Państwo będziecie musieli powtórzyć to
postępowanie podczas wielu wieczorów. Jeżeli powiążecie wasze pytanie z życzeniem i zbudzicie
się ze snu z odpowiedzią (także możecie zrobić notatki), przypomnicie sobie łatwiej sen
następnego ranka. Możecie również wyrazić życzenie, aby informacja pp została zakodowana w
podświadomości, a później, gdy umysł będzie gotów, wypłynie ona w świadomym przeżyciu lub
wyzwoli odpowiednią' reakcję.
Odpowiednia możliwość powiązania intensywnej myśli z odprężeniem nasuwa się podczas ćwiczeń
oddechu: wdychacie, zatrzymujecie oddech i życzycie sobie gorąco aktywizacji waszych
pozazmysłowych sił; podczas wydechu odprężacie się głęboko.
Dobrym przedmiotem koncentracji jest Państwa wewnętrzne “ja". Można to sobie wyobrazić na
różne sposoby:
1. Możecie sobie wyobrazić, że leży to w części czołowej mózgu. Proszę sobie np. pomyśleć, że
wasze zamknięte oczy są skierowane do góry i spoglądacie do wewnątrz głowy – w miejsce między
oczyma (około 1 cm “z tyłu" czoła).
2. Można też sobie wyobrazić przestrzeń zajmowaną przez wasze ciało, wyraźnie oddzieloną od
świata zewnętrznego.
Także wyobrażenie innego rodzaju może być korzystne: wyobrażacie sobie, że wasze oczy leżą w
głowie i możecie spoglądać od wewnątrz na czoło. Możecie sobie wyobrazić czoło jako ekran, a wy
będziecie patrzeć nań od wewnątrz i czekać na to, co się na nim ukaże. (Oczywiście – oczekujecie
odpowiedzi na wasze pytania).
Możecie sobie następnie wyobrazić, że wasze czoło jest przezroczyste i można przez nie patrzeć
lub po prostu możecie czekać i słuchać – może usłyszycie odpowiedź.
Tak samo dobrze możecie sobie wyobrazić spoglądanie przez lornetkę i obserwowanie dalekiej
sceny. Podczas prób osiągnięcia poznania rzeczy przyszłych może to być użyteczne; proszę sobie
po prostu wyobrazić, że kierujecie lornetkę na przyszłość. Jeśli jesteście zainteresowani
wędrującym jasnowidzeniem, proszę spróbować wywołać zdarzenie poza ciałem. Proszę sobie
bardzo realistycznie wyobrazić wejście do pokoju, w którym się już znajdujecie (aż będziecie mieć
mocne subiektywne uczucie, że rzeczywiście idziecie). Proszę sobie wyobrazić poruszanie się w
powietrzu. Jeśli odczujecie, że opuściliście własne ciało – wyobraźcie sobie, że się odwracacie i
oglądacie własne ciało (aż je rzeczywiście zobaczycie). Możecie również wyobrazić sobie, że
jedziecie tam, gdzie chcecie (do odległych miejscowości, a nawet w inny czas).
Każdy obraz wyobrażenia, który wybierzecie, musi działać, zakładając, że sprawia wam radość
ćwiczenie z nim. Cel końcowy polega na zmysłowym odizolowaniu się od świata zewnętrznego i
skierowaniu mocno skoncentrowanej uwagi tylko na przedmiot waszego zainteresowania.
Podczas tych wszystkich ćwiczeń koncentracji nie powinno powstawać w waszych oczach napięcie,
a w uszach żaden wysiłek. Proszę spoglądać i słuchać spokojnie, obserwować w sposób
oderwany, proszę jedynie czekać pasywnie i cierpliwie na wasze impresje. Emocjonalne oderwanie
się i postawa pasywno-oczekującego obserwowania jest bardzo ważna.
Koncentracja na własnym, wewnętrznym “ja" ma szczególne zalety. Jeśli skierujecie waszą uwagę
do wewnątrz, przyczynicie się automatycznie do wyizolowania się ze świata zewnętrznego. Coraz
bardziej będziecie zapominać o wszystkich cielesnych doznaniach i skierujecie waszą niezakłóconą
uwagę na przedmiot obserwacji.
Bardzo często pomaga również oddanie się w wyobraźni wyższej istocie, Bogu lub innej
bezosobowej wyższej sile kosmicznej. Proszę postarać się o skromną, pokorną, wierzącą postawę i
pozwolić ufnie “sile wyższej" prowadzić się w swojej medytacji. Możecie przyjąć oczekiwane
przeżycie jako dar siły wyższej, dar Boga. Wyjaśniliśmy , że taka uległa, oddająca się
wyższej sile postawa przyczynia się do poczucia oderwania się od rzeczywistości, a
przeszkadzające myśli uspokajają się.
Niespokojne, wzburzone myśli uniemożliwiają każdą medytację. Na początku ćwiczeń
medytacyjnych będzie wam trudno wyłączyć przeszkadzające obce myśli. Nawet jeśli będziecie
zirytowani niepokojem waszego umysłu – powinniście przestrzegać koniecznie następujących
reguł: proszę nie próbować odganiać przeszkadzających myśli. To tylko wszystko pogorszy. Proszę
nie zwracać na nie uwagi, pozwolić im odejść i zaczekać, aż odejdą w zapomnienie.
Proszę sobie wyobrazić jakąś monotonną sytuację – to pomoże uciszyć przeszkadzające myśli;
dokładnie mówiąc – będziecie mieli czas je zapomnieć. Proszę sobie wyobrazić jazdę w łódce
długim podziemnym kanałem; łódka płynie niesiona łagodnym, słabym prądem podziemnej rzeki
lub proszę sobie wyobrazić, że znajdujecie się w długim tunelu, widzicie światło w ciemności –
otwór na końcu długiego przejścia. Zbliżacie się powoli do tego światła. Podchodząc bliżej widzicie
lepiej i znajdziecie łatwiej rozwiązanie waszego problemu. Lub proszę sobie wyobrazić, że wasza
dusza jest lekka jak balon, opuszcza wasze ciało i unosi się w powietrzu. Proszę sobie następnie
wyobrazić, że wasza dusza podróżuje gdzieś daleko; możecie w waszej wyobraźni pojechać do
innej miejscowości – w przestrzeni i w czasie. Najpierw możecie np. lecieć w wyobraźni przez gęstą
mgłę, w ciężkich chmurach; im bardziej będziecie zbliżać się do wybranego miejsca – tym rzadsze
staną się chmury; zaczną się rozchodzić i ukaże się wreszcie żądana wizja. Proszę pamiętać o tym,
aby wasze wyobrażenia były żywe; że konieczna jest cierpliwość. Nie ma innej drogi przyspieszenia
osiągnięcia wyników – do tego prowadzi jedynie większa cierpliwość.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz