Doświadczenie uczy, że nie każdy terapeuta zawsze spełnia te wszystkie wymagania. Przecież on również ulega emocjom, nastrojom, ma jakieś problemy, przeżywa konfliktowe sytuacje i uprzedzenia i nie jest stale w najlepszej formie. Wprawdzie przygotowując się do zawodu uczy się również w dużym stopniu eliminować tego rodzaju osobiste czynniki, ale nie zawsze mu się to udaje z równym powodzeniem (niektórym się to nigdy nie udaje, co prawdopodobnie oznacza, że nie nadają się do tego zawodu). Nie znaczy to, że należy natychmiast z tego powodu przerywać leczenie; jednak jeśli pacjent często cierpi z powodu zachowania swego terapeuty, a wyjaśniająca rozmowa z nim nie pomaga, konieczność zmiany terapeuty może się okazać niezbędna.
Ale bywa i tak, że nawet jeżeli terapeuta i pacjent spełniają wszystkie te warunki, niekiedy nie udaje się stworzyć klimatu zaufania, chory czuje się nie zrozumiany i niezadowolony, wątpi w powodzenie terapii i w skuteczność postępowania terapeuty. Może to mieć dwie przyczyny:
• żaden człowiek, również psycholog, nie jest w stanie sprostać zadaniu, jakim jest dostosowywanie się do każdego innego człowieka, zrozumienie wszystkiego tak, jak tego oczekuje pacjent. Zbyt wielka jest różnorodność osobowości i losów ludzkich. Dlatego w psychoterapii częściej niż w medycynie potwierdza się pogląd, że nie każdy terapeuta potrafi leczyć każdego pacjenta. W takim wypadku pomaga tylko rozstanie się
z terapeutą, który proponuje pacjentowi któregoś ze swoich kolegów po fachu;
• uczenie się od nowa i zmiana nawyków w trakcie psychoterapii są zawsze niemiłe, a nawet bolesne. Dlatego chory z zaburzeniami emocjonalnymi często broni się i przenosi swoje opory również na osobę terapeuty. W swoich uczuciach może on nawet dojść do nienawiści.
Opory te jednak w trakcie leczenia mogą się rozwiać, pod warunkiem, że pacjent nie przerwie terapii.
W obu wypadkach istnieje konieczność szczerej rozmowy między chorym a terapeutą na temat takich uczuć. Powściągliwość wobec ludzi, których się nie znosi, konieczna w życiu codziennym, jest całkowicie nie na miejscu w relacji między pacjentem a terapeutą. Żaden terapeuta nie może mieć pacjentowi za złe, że ten mu mówi, co o nim sądzi, niezależnie od tego, czy chodzi o uczucia pozytywne, czy też o opory i odrzucenie.
Może to mieć raczej pozytywny wpływ na terapię, albo - jeśli antagonizmy są nie do usunięcia - co najmniej pomóc w zmianie terapeuty we wczesnym stadium leczenia. Adresy psychoterapeutów posługujących się hipnozą najlepiej uzyskać w odpowiedniej izbie lekarskiej.
Jeśli terapeuta po postawieniu diagnozy uzna hipnozę za wskazaną, to wyjaśni pacjentowi, na czym ta metoda polega. Zapyta o wyobrażenia chorego o hipnozie i skoryguje je lub potwierdzi. Dopiero po tych przygotowaniach otwiera się droga do hipnoterapii.
Technika hipnozy polega z reguły na wprowadzeniu w trans, a następnie na jego pogłębianiu, ponieważ istnieją różne stopnie transu i różna jest jego głębokość. Najważniejsze stadia transu przedstawiają poniższe punkty.
1 Stopniowe rozluźnianie ciała
2 Drżenie powiek
3 Zamykanie oczu
4 Pełne rozluźnienie ciała (stopnie 1-4 są wstępem do transu podobnym do hipnozy)
5 Katalepsja kończyn, podniesione - zachowują swoją pozycję
6 Ręka przestaje reagować na dotyk (stopnie 5-6 stanowią płytki trans)
7 Po przebudzeniu częściowa utrata pamięci o okresie transu
8 Możliwy wpływ na osobowość przez sugestię
9 Po przebudzeniu pełna utrata pamięci o okresie transu (stopnie 7-9 wskazują na średnio głęboki trans)
10 Możliwe otwarcie oczu bez zmiany głębi transu
11 Bez zmiany głębi transu zahipnotyzowany pacjent może jak lunatyk wstać i chodzić (somnambulizm)
12 Można sugerować halucynacje optyczne
13 Można sugerować halucynacje akustyczne
14 Przez sugestie po obudzeniu z transu można stworzyć luki w pamięci, na przykład w celu usunięcia wspomnień o określonych przeżyciach (od stopnia 10 hipnotyzowany pacjent osiąga stan głębokiego transu)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz