Skoncentruj się na swoich rękach. Czujesz przyjemną ociężałość w obu rękach, są tak ciężkie, jakby byty z ołowiu. Ciężar odczuwasz najpierw w barkach. Czujesz go bardzo wyraźnie w barkach. Teraz zaczynasz go czuć w ramionach, dochodzi do łokcia, wpełza do przedramion i do obu dłoni, do palców, do każdego palca z osobna: do kciuka, palca wskazującego, środkowego, serdecznego i małego obu rąk. Od barku po końce palców wszystko jest ciężkie, jak z ołowiu. Teraz policzę od jednego do pięciu, gdy dojdę do pięciu; twoja ręka będzie tak ciężka, że nie potrafisz nią ruszyć. Raz, ciężka. Dwa, cięższa. Trzy, jeszcze o wiele, wiele cięższa. Cztery, bardzo, bardzo ciężka. Pięć, tak ciężka jak z ołowiu. Już nie możesz ruszyć ręką, bo jest taka ciężka. Nawet jeżeli próbujesz ruszyć ręką, jest to już bardzo, bardzo trudne, z każdą próbą staje się trudniejsze, aż ci się tego w ogóle nie udaje zrobić.
Jeżeli pacjent rzeczywiście nie potrafi ruszyć ręką, świadczy to o tym, że zapadł w trans. Niekiedy przy tej metodzie można zaobserwować drżenie rąk. Wywołuje je jednoczesne przeciwstawne napięcie mięśni prostowników i zginaczy w usztywnionej ręce.
Jeśli jednak pacjentowi udaje się podnieść rękę, to znaczy, że nie zapadł jeszcze w trans. W krótkiej rozmowie z hipnotyzerem najczęściej jednak powie, że wyraźnie odczuwał już ciężar. Po odpowiednim przygotowaniu podczas tej rozmowy o wiele lepiej udaje się w trakcie drugiej próby uzyskać wrażenie ciężkości ręki i jej nieruchomości.
Po przeprowadzonym z powodzeniem teście ciężkości pacjent przez krótki czas śpi, odbierając odpowiednie sugestie. Potem zaczyna się następny stopień pogłębiania transu, katalepsja (nieruchomość) powiek. Po rozluźniających wstępnych sugestiach terapeuta mówi dalej:
Czujesz, że twoje powieki stają się ciężkie, przyjemnie ciężkie, jakby byty z ołowiu.
Masz je tak mocno zamknięte, jakby ci się oczy kleiły. Możesz spróbować otworzyć oczy, ale to ci się nie uda. Masz zamknięte oczy, bo powieki stały się zbyt ciężkie. Im bardziej starasz się je otworzyć, tym mocniej się zamykają, tym wyraźniej odczuwasz, że są ciężkie jak ołów. Już nie potrafisz otworzyć oczu, chyba że ci powiem, że możesz to zrobić.
Jeśli eksperyment ten nie uda się w pełni, a więc jeśli pacjent otworzy oczy, to terapeuta powtórzy sugestię i wzmocni ją, z lekka naciskając opuszkami palców na powieki. Po ponownym krótkim śnie następuje trzeci stopień pogłębiania transu: hiperestezja (przeczulica) i anestezja (znieczulenie, utrata wrażliwości na dotyk). Po wprowadzającej sugestii terapeuta przede wszystkim sprawdza hiperestezję.
Teraz dotykam grzbietu twojej dłoni ostrą igłą. Twoja ręka jest tak wrażliwa, że czujesz silny ból.
Pacjent na ogół reaguje na dotyk, okazując ból. Terapeuta mówi dalej:
Teraz poczujesz różnicę, dlatego dotykam drugiej ręki. Nie czujesz żadnego bólu.
Po przeprowadzonym pomyślnie teście hipnotyzer doprowadza pacjenta do anestezji.
Twoja jedna ręka stała się bardzo wrażliwa, druga natomiast utraciła wszelką wrażliwość. Teraz cię ukłuję w tę rękę, ale nie odczujesz żadnego bólu. Będzie to takie uczucie, jakby ręka była w grubej rękawiczce. Ukłucie odczujesz tak, jakbym kłuł w rękawicę.
Terapeuta wykonuje to, co zapowiedział, a potem kontynuuje:
Czujesz teraz bardzo wyraźnie różnicę, gdy kłuję cię w drugą rękę.
Test kończy przykładowo następująca sugestia:
Teraz już zupełnie nic nie czujesz w tej niewrażliwej ręce. Brak czucia ogarnia całą rękę. Jest to takie uczucie, jakby ręka była z drewna. Zrobiła się zupełnie nieczuła.
(Przy sugerowaniu hiperestezji i anestezji pacjentowi oczywiście nie sprawia się żadnego rzeczywistego bólu ani tym bardziej się go nie kaleczy. Odczucia zapowiadane przez terapeutę są wyłącznie wynikiem sugestii i lekkiego dotykania palcem lub jakimś bezpiecznym przedmiotem w zasugerowanym miejscu; na jawie pacjent w ogóle by tych dotknięć nie poczuł.)
Przechodząc do następnego stopnia, terapeuta może spowodować amnezję, czyli utratę pamięci o przeżyciach w czasie transu. Po części taka amnezja powstaje automatycznie. Jeżeli do tego nie dochodzi, ale ma to znaczenie w leczeniu, to amnezję wywołuje się za pomocą sugestii.
Również do celów eksperymentalnych i podczas publicznych seansów niekiedy wywołuje się amnezję. W tym celu stosuje się różne techniki. Na przykład terapeuta przed zakończeniem seansu może zasugerować hipnotyzowanemu:
Wyobraź sobie, że zasnąłeś w domu w fotelu i coś ci się śni. Kiedy sen się kończy, nagle otwierasz oczy i całkiem się budzisz. Bardzo dokładnie będziesz pamiętać ten sen, natomiast po obudzeniu zapomnisz o wszystkich innych przeżyciach podczas transu.
W podobny sposób terapeuta może sprawić, że pacjent po obudzeniu się nie pamięta określonych liczb lub słów, które potrafi sobie dopiero przypomnieć po zastosowaniu przez terapeutę określonego bodźca.
W ten sposób kontroluje się skuteczność hipnozy.
Inną możliwością sprawdzenia działania posthipnotycznych sugestii jest drganie powiek po obudzeniu albo podczas posthipnotycznego snu.
W tym celu postępuje się na przykład tak:
Zaraz cię obudzę, licząc powoli od dziesięciu do jednego. Gdy powiem „jeden" otworzysz oczy i spojrzysz na mnie. Zauważysz przy tym, jak drgają ci powieki. Nie potrafisz opanować tego drgania. Poproszę cię o ponowne zamknięcie oczu. Będę liczyć od jednego do pięciu, przy pięciu otworzysz oczy i drganie powiek zniknie.
Sen posthipnotyczny można spowodować stosując następującą sugestię:
Coś ci się będzie dziś w nocy śniło. Jutro rano po obudzeniu będziesz dokładnie pamiętać, co ci się śniło. Nie zapomnisz tego snu do kolejnego seansu hipnotycznego i dokładnie mi go opowiesz.
Jednak taka sugestia w pewnych okolicznościach może spowodować zupełnie nieoczekiwane „skutki uboczne", o czym świadczy przypadek który opiszę w następnym poście
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz