Czy ja właśnie powiedziałem, że proces uczenia się chodzenia jest taki sam jak proces uczenia się bycia chorym? Tak.
Wszystko, co robią istoty ludzkie, jest wyuczonym zachowaniem, bez znaczenia, czy jest to coś, czego nauczyli się przodkowie, a teraz jest zapisane w genach, czy też coś, czego człowiek nauczył się w trakcie własnego życia i ma to zapisane w swoich komórkach. Ciało zawsze uczestniczy w procesie uczenia się, a każde powtarzające się zdarzenie jest wyuczonym zachowaniem, niezależnie, czy mówimy tu o umiejętności mówienia, czy o katarze. Uczysz się języka, powtarzając wzorce cielesnych zachowań, aby wydawać mające znaczenie dźwięki, bowiem jest to użyteczne. Uczysz się chorować, powtarzając wzorce cielesnych zachowań, aby wykazać mające znaczenie symptomy, ponieważ to również jest użyteczne. Ta użyteczność czy też korzyść wynikająca z choroby to zredukowanie stresu. Często zdarza się, że podświadomość tworzy chorobę, kiedy praca staje się zbyt bolesna i niemożliwa do zniesienia, lub też, że podświadomość używa choroby jako metody uniknięcia bolesnej konfrontacji emocjonalnej. Niestety, korzyść z takiego rozwiązania problemu jest niewielka, bowiem choroba sama w sobie powoduje stres. Ale jeśli fizyczne, emocjonalne, mentalne lub duchowe korzyści będą według podświadomości wyżej w hierarchii niż wszelkie niedogodności związane z chorobą, to będzie ona powtarzać wzorce choroby tak długo, jak długo nie nauczy się lepszych metod na zdobywanie korzyści.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz