Nadejdzie czas , kiedy choroba jako efekt opacznych myśli będzie hańbą

Oldi Tube

sobota, 4 września 2010

Kahuńscy mistrzowie


Zachodnia prasa codzienna używa słowa kahuna w sensie czarownik lub okultystyczny kapłan. Od razu powinniśmy uwolnić się od takich uprzedzeń, aby móc dokładnie zrozumieć właściwe znaczenie tego słowa. Leksykon definiuje kahunę jako kapłana, czarodzieja, magika, czarownika, duchownego, eksperta pod każdym wzglądem. Według nas najlepiej znaczenie tego tradycyjnego słowa oddaje poniższa definicja:
Dawni kahuni byli wybraną grupą mądrych mistrzów w każdej polinezyjskiej społeczności wiejskiej lub wielkiej rodzinie, których uznawano za ekspertów w danym zakresie. Swoje często tajemne rytuały i techniki przekazywali wybranym członkom nowej generacji i przeprowadzali ceremonie, dzięki którym zapewniali realizacje życzeń i potrzeb całej społeczności. Każda wielka rodzina posiadała kahuna - mistrza, który był mistrzem budowlanym lub architektem. Opanowali oni i przekazywali dalej dawne nauki budowy kanu i domów, urządzeń nawadniających, stawów rybnych itd. Wiedzieli oni, jak wybrać najlepsze drzewo i zbudować kanu, aby mogło płynąć tysiące mil po otwartym morzu i nie zatonąć. Poza tym wiedzieli, jak optymalnie założyć osadę,
kształcić marynarzy, którzy przy pomocy wydawałoby się czarodziejskich środków potrafili przeżyć długie podróże. Byli też kahuni - astronomowie, którzy pielęgnowali nadzwyczaj dokładną i fachową polinezyjską tradycję przemierzania dużych odległości po morzu, orientując się tylko przy pomocy gwiazd. Ta grupa kahunów potrafiła również w zdawałoby się magiczny sposób, koncentrując swoją świadomość na relatywnie małej wyspie (np. Hawaii) leżącej na środku największego ziemskiego oceanu, połączyć z nią swoją świadomość i przyciągnąć kanu prosto z morza do lądu. Także nasz współczesny umysł tego typu sztuczki traktował jak cuda aż do chwili, gdy ostatnio przeprowadzone badania udowodniły, w jaki sposób rzeczywiście osiąga się tego typu efekty (więcej na ten temat później).
Każda społeczność na wyspach polinezyjskich miała również swojego kahunę - uzdrawiacza, który był zielarzem i mistrzem innych form uzdrawiania. Korzystali oni także z sił świadomości celem pozytywnego wpływania na biologiczny organizm. Kahuńską ceremonię uzdrawiania (haipule) traktowaliśmy raczej jak zabobonne sztuczki, jednak jak jeszcze zobaczymy, chodzi w nich raczej o celowe wykorzystanie psychicznych sił do uzdrowienia fizycznego ciała.
Istniały organizacje kahunów, które pielęgnowały wiedzę o spójności społeczeństwa i zajmowały się społeczną wspólnotą. Dzisiaj takich ludzi nazwalibyśmy politykami, jednak to wyrażenie nie pasuje do głębokiego duchowego wymiaru tradycji polinezyjskiej. W obrębie polinezyjskiej społeczności każdy człowiek traktowany był jako integralna część żywej socjalnej całości, w której konflikty rozwiązywane były za pośrednictwem specjalnej ceremonii nazywanej ho'oponopono. Rytuał ten polega na przywracaniu harmonii w obrębie danej społeczności. W końcu istnieli też kahuni hula będący mistrzami duchowych ceremonii.
Do ceremonii tych należały zarówno dawne tańce i śpiewy, które za pomocą ruchów i słów opowiadały o przekazywanej słownie historii, jak i modlitwy dotyczące wszystkich aspektów społecznego życia oraz opowieści z życia codziennego, które doprowadzały do odmiennych stanów świadomości u tancerzy, śpiewaków, ludzi grających na bębnach oraz słuchaczy.
Hollywood i turystyka skomercjalizowały hula, jednak istnieją jeszcze potężni kahuni hula, którzy w dalszym ciągu praktycznie stosują w codziennym życiu polinezyjskie dziedzictwo.
Dodatkowo, oprócz tych pierwotnych przewodników i mistrzów, istnieli oczywiście jeszcze inni eksperci, którzy uważani byli za kahunów, ponieważ odpowiadali za przekazywanie następnym pokoleniom określonych wierzeń i technik, które były ważne dla fizycznej egzystencji i duchowego dobrobytu społeczności.
Gdy misjonarze, wielorybnicy, plantatorzy trzciny cukrowej i inni intruzi coraz bardziej wnikali na Wyspy Hawajskie (nie napotykając na opór ze strony tubylców) i przejęli panowanie nad nimi, wydawane były coraz to bardziej surowe zakazy praktykowania
dawnych kahuńskich ceremonii i połączonych z nimi wierzeń. W końcu praktykowanie jakiejkolwiek metody kahunów uważane było za przestępstwo. Na skutek tego wiele kahuńskich tradycyjnych rytuałów zostało powoli zepchniętych do podziemia albo całkowicie wytępionych.
W publikacji tej zamierzam w nowym świetle przedstawić to, co zachowało się do dzisiejszych czasów z tradycji huny oraz ponownie ożywić jej ceremonie, wierzenia i świadome zamiary, aby rozświetliły nasze własne życie i rozpowszechniały na świecie
socjalną harmonię, duchową przejrzystość oraz osobistą moc.

Hu-Na: podstawowe zasady


Gdy dokładniej przyjrzymy się tym dwóm krótkim polinezyjskim słowom, które tworzą wyrażenie huna, wtedy otworzy się przed nami głębsza natura tradycji huny. Po pierwsze: Hu w tym dawnym języku odnosi się do wszystkiego, co jest męskie, podczas gdy Na określa wszystkie rzeczy posiadające żeński charakter. w związku z tym słowo Hu-Na oznacza pierwotny kreatywny akt, który stopił dwa bieguny energetyczne w żywą całość.
Chińczycy to samo przedstawiają za pomocą znaku jin-jang. Zależnie od kontekstu można stwierdzić także, iż Hu odnosi się do działania, ruchu, chaosu, zmian lub siły, podczas gdy Na określa takie stany jak porządek, spokój, pokój i stałość.
Podstawowa wiedza huny polega na doprowadzeniu do harmonii różnych aspektów życia na wszystkich poziomach. Dzięki temu stajemy się doskonałymi duchowymi istotami, które potrafią doprowadzać do silnych materialnych manifestacji. Krok za krokiem będziemy mogli stwierdzić, że polinezyjskie rozumienie pojęcia Hu-Na pokrywa się ze współczesnymi naukowymi modelami fizyki kwantowej, gdzie dwie wydawałoby się przeciwstawne zasady lub właściwości (obiektywna/subiektywna, rozumowa/intuicyjna, męska/żeńska, działać/istnieć, przestrzeń/czas, jednostka/inne istoty, fale/cząsteczki itd.) istnieją tylko dzięki temu, że zachowują się komplementarnie wobec siebie, a więc uzupełniają się. Dopiero niedawno oficjalna nauka przyporządkowała następną komplementarną parę, która w nauce huny znana jest już od tysięcy lat. Naukowo określana jest jako dialog między świadomością i środowiskiem. Pod pojęciem tym rozumie się, iż zewnętrzna rzeczywistość ciągle i ściśle wpływa na naszą wewnętrzną świadomość i odwrotnie.
Kluczowym poznaniem przy tych bezpośrednio połączonych parach jest fakt, iż nie możemy posiadać wyłącznie jednego elementu danej pary. Kahuńscy mistrzowie już od dawna wiedzą, że świadomość i zewnętrzny świat są częścią jednej większej całości. Nie są oddzielonymi od siebie jednostkami, jak przedstawia to klasyczna kartezjańska nauka albo nasze ogólne zachodnie spojrzenie na świat. Tradycja huny jest jedną z najważniejszych nauk, jeśli chodzi o celowe zrównoważenie naszych zewnętrznych i wewnętrznych doświadczeń.
Dzięki temu nie będziemy już więcej czuć się ofiarami zewnętrznego świata, lecz będziemy aktywnie używali swojej świadomości, aby tak wpływać na zewnętrzny świat, by zwiększyć swój dobrobyt i radość życia.
Jeżeli skoncentrujemy naszą bezpośrednią życiową czujność na rozpoznaniu jedności świata wewnętrznego i zewnętrznego, wtedy w naturalny sposób coraz bardziej będziemy dostrajali się do fundamentalnych zasad życia, do tajemnic Hu-Na.
Jeżeli żyjemy według zasad huny, wtedy piękno życia polega na tym, że uczymy się skierowywania naszych codziennych stosunków, układów finansowych i życia rodzinnego ku głębszym duchowym oraz naukowym prawdom ludzkiej świadomości. Sami dla siebie odkrywamy to, co polinezyjscy kahuni wiedzą już od tysięcy lat: Za pośrednictwem każdej decyzji i każdego postępowania, niezależnie od ich znaczenia, bierzemy udział w żywym tańcu z siłami uniwersum.

piątek, 3 września 2010

Huna - zjednoczenie nauki i duchowości


Pochodzenie technik huny


Huna jest jedynym w swoim rodzaju wyrazem tradycyjnej wiedzy, która pochodzi z tajemnych nauk dawnej polinezyjskiej kultury Hawajów i innych południowych wysp Pacyfiku. Wszystkie te wyspiarskie narody połączone są wspólnymi korzeniami językowymi, mitologią i szamańskimi praktykami. Poza tym łączą je podobne struktury w dziedzinie handlu, ochrony zdrowia i życia społecznego. W najbardziej ogólnym sensie huna reprezentuje godną uwagi formę życia, która oparta jest na zasadach powiązanych z prapoczątkiem ludzkości. Jednak mimo to w bezpośredni sposób można zastosować ją we współczesnym społeczeństwie.
Do niedawna mistyczne praktyki kahunów - polinezyjskich duchowych mistrzów - uważane były za nadzwyczaj ezoteryczne i powiązane z okultystycznymi zabobonami.
Znajdowały się poza naszym współczesnym naukowym poglądem na świat. Jednak w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat ta protekcjonalna postawa została zmieniona. Poważne badania naukowe, które przeprowadzone zostały przede wszystkim przez Princeton School of Engineering i przedstawione w popularnonaukowych książkach, takich jak The Conscious Universe: The Scientific Truth ofPsychic Phenomena autorstwa Deana Radinsa, bez wątpienia dowiodły, iż imponująca siła świadomości, za pomocą której pradawni kahuńscy mistrzowie czynili cuda, rzeczywiście istnieje. Mało tego - każdy z nas może zastosować ją w praktyce.
Niniejsza publikacja powinna dostarczyć ci dostatecznie dużo naukowych dowodów i formalnych omówień, abyś sam mógł stwierdzić, iż wyniki badań potwierdzają prawdziwość technik huny. Jednak nasz główny cel polega na szybkim wyprowadzeniu cię poza teoretyczne rozważania i nauczeniu praktycznego stosowania huny.
Zestawiona w tej publikacji teoria i praktyka wywodzą się z serca tysiącletniej kultury polinezyjskiej. Podobnie jak ma to miejsce we wszystkich pradawnych narodach, Polinezyjczycy posiadają niezliczoną ilość mitów na temat pochodzenia ich duchowej wiedzy. Stare opowieści, które przekazywane są na Wyspach Polinezyjskich w różnych odmianach, mówią, iż przed wieloma tysiącami lat grupa mieszkańców Plejad wylądowała na kontynencie, który Hawajczycy w słownych przekazach nazywali Mu. Mu było wielką wyspą na Pacyfiku. Stąd Menehune rozpowszechniali swoją galaktyczną wiedzę huny i odpowiednie praktyczne techniki w obrębie całej polinezyjskiej kultury i później w Indiach, Chinach, Egipcie i innych rejonach.
Naukowcy odkryli obecnie, że wiele pojęć i przekonań należących do sedna wiedzy huny egzystuje również w ezoterycznej tradycji innych kultur na całym świecie. Może naprawdę duchowe tradycje na naszej planecie przeniknięte są pozaziemskimi naukami.
Kto może powiedzieć, gdzie kończą się fakty i gdzie zaczynają mity - wielkie mity o stworzeniu świata posiadają swoją własną moc.
W publikacji tej nie chodzi mi o przekazanie za wszelką cenę pochodzenia tradycji huny, lecz o zastosowanie we współczesnym życiu jej wiecznych prawd. Definitywnie wiemy, iż zachowana do dzisiaj resztka tej nauki zawiera w swoim wnętrzu nadzwyczajną moc - musi więc brać swój początek w naprawdę zadziwiającym dziedzictwie.

czwartek, 2 września 2010

Część 4: Ćwiczenia mięśni brzucha


Ćwiczenia wykonywane codziennie lub co tydzień, później zależnie od potrzeb, przede wszystkim w celu wzmocnienia mięśni brzucha, doskonałe przy zaparciach:


1 dzień/tydzień
Pozycja wyprostowana, luźna - pochylamy ciało do przodu, dłonie opieramy na nogach, przez 7 sekund głęboko wdychamy powietrze - mocno wciągamy brzuch licząc do 4 - brzuch trzymamy wciągnięty przez 3 sekundy - prostujemy się i wydychamy powietrze przez 7 sekund - powtarzamy kilka razy dziennie.


2 dzień/tydzień
Pozycja stojąca, luźna, dłonie z kciukami do przodu na biodrach, klatka piersiowa uwypuklona - brzuch wciągamy przez 7 sekund tak, by wypchnął przeponę do góry, powoli wydychamy powietrze,
przerwa 3 sekundy, powtarzamy 6 razy, 2 razy dziennie.


3 dzień/tydzień
Rozluźnienie na leżąco - mięśnie brzucha ściągamy tak, aby brzuch wolno „krążył" wokół pępka, 3 razy z lewa na prawo i 3 razy z prawa na lewo itd., w sumie przez 2 minuty, 2 razy dziennie.

środa, 1 września 2010

Część 3: Inne ćwiczenia oddechowe


Po opanowaniu oddychania witalnego dodatkowo w miarę potrzeby wykonujemy następujące ćwiczenia oddechowe:


1-3 miesiąc
Siedzimy wygodnie, plecy prosto, nie opieramy się, oczy zamknięte - głęboko i powoli wdychamy powietrze przez nos, sugerując sobie: Wdycham spokój i siłę witalną - wstrzymujemy oddech na 5 sekund, wyobrażając sobie, jak miejsce między brwiami (splot ajna) promieniuje ciepłym światłem - 2 razy dziennie przez kilka sekund, bez wysiłku.


od 4 miesiąca
Leżymy płasko, głęboko i powoli wdychamy powietrze przez nos, wyobrażając sobie: Wdycham silę życiową i zdrowie, i przenoszę siłę życiową i zdrowie w dół do splotu słonecznego - powolny wydech z wyobrażeniem, że siła życiowa przenika splot słoneczny - 5 razy dziennie, po uzyskaniu pewnej wprawy także na siedząco, podczas stania i w trakcie chodzenia, dla uspokojenia w każdej sytuacji życiowej.


Niezależnie od ćwiczenia splotu słonecznego i splotu ajna, w miarę potrzeby wykonujemy następujące ćwiczenia:


Oddychanie uspokajające nerwy
Pozycja stojąca, luźna, klatka piersiowa uwypuklona - głęboko wciągamy powietrze przez nos do brzucha, składamy ręce na wysokości żołądka, językiem lekko dotykamy dolnych zębów - zatrzymujemy oddech na 5 sekund - krótkimi wydechami z przerwami po 3 sekundy opróżniamy płuca z powietrza - powtarzamy 5 razy kilka razy dziennie.


Oddychanie rozgrzewające
W każdej pozycji, także chodząc, w zależności od potrzeb - głęboki wdech, licząc od 1 do 7 - wstrzymać oddech przez 4 sekundy - przez 7 sekund wydech przez zaokrąglone wargi - po kilku powtórzeniach przy wdechu ścisnąć dłonie w pięści i wyobrazić sobie, jak oddech przenika ciało, przy wydechu rozluźnić dłonie - powtarzać tak długo, aż wyraźnie poczuje się ciepło w ciele.

wtorek, 31 sierpnia 2010

Część 2: oddychanie witalne


Początkujący ćwiczą z częstotliwością podaną przy opisie treningu, zaawansowani w miarę potrzeby.


1-4 tydzień
Leżymy płasko, nogi zwarte, głębokie rozluźnienie - 3 razy głęboki wdech i wydech, potem mocno przyciskamy głowę, dłonie i pięty do podłogi,lekko uwypuklamy brzuch, przez 7 sekund głęboko wdychamy powietrze, następnie przemieszczamy je „do brzucha", licząc od 1 do 3 - przez 7 sekund wydychamy powietrze, rozluźniamy się przy tym - 4 sekundy przerwy w oddychaniu - powtarzamy 3 razy dziennie.


od 5 tygodnia
ćwiczenia jak w 1-4 tygodniu, ale wydłużamy wdechy i wydechy do 10 sekund, przerwa w oddechu do 15 sekund.


od 8 tygodnia
Po dobrym opanowaniu podstawowego ćwiczenia po około 8 tygodniach przechodzimy do właściwego oddychania witalnego:
Pozycja wyprostowana, rozluźniona, ręce zwisają po bokach, głęboki wdech, podnosimy się na palcach i rytmicznie kołyszemy w przód i w tył, wpatrując się przy tym w jakiś punkt w odległości 2 m - wdech, początkowo 7 sekund, potem wydłużamy do 12 sekund, przy tym sugestia: Oddech to życie, zdrowie i duch - przerwa w oddychaniu 5-8 sekund z wyobrażaniem sobie, że siła witalna przenika ciało - wydech przerywany przez rytmiczne poruszanie powłokami brzusznymi z sugestią:
Wszystko, co niezdrowe i zużyte opuszcza moje ciało wraz z wydychanym powietrzem - powtarzamy 10 razy, 1-3 razy dziennie - kończymy wyobrażeniem:
Siła witalna jest we mnie.

poniedziałek, 30 sierpnia 2010

Program treningu jogi dla zaawansowanych


Część 1: Ćwiczenia koncentracji
Początkujący ćwiczą 1-3 razy dziennie, później - „dla zachowania wprawy" , 1-3 razy tygodniowo.


Zestaw ćwiczeń w rytmie dziennym lub tygodniowym:


1 dzień/tydzień
Rozluźnienie, także w pozycji kontemplacyjnej lub władcy - wpatrujemy się w dowolny przedmiot w pomieszczeniu przez 20 sekund z odległości 2 m, zmieniamy przedmioty przy każdym ćwiczeniu - zamykamy oczy, intensywnie wyobrażamy sobie ten przedmiot - otwieramy oczy, porównujemy nasze wyobrażenie z rzeczywistym przedmiotem - w sumie powtarzamy 5 razy.


2 dzień/tydzień
Rozluźnienie, wpatrujemy się w dowolny przedmiot w pomieszczeniu przez 2 minuty, następnie natychmiast rysujemy go możliwie dokładnie.


3 dzień/tydzień
Rozluźniona pozycja stojąca - w wyciągniętej prawej ręce trzymamy palącą się świecę, w którą wpatrujemy się przez minutę, po czym stawiamy ją na stole - zamykamy oczy, intensywnie wyobrażamy sobie płomień najpierw przez pół-jedną minutę, potem do 10 minut.


4 dzień/tydzień
Przypinamy do ściany żółte koło z czarną kropką w środku - rozluźniamy się, najlepiej w pozycji władcy - z odległości 3 m wpatrujemy się w czarną kropkę nie mrugając, najpierw krótko, potem do 10 minut - kończymy, gdy oczy zaczynają łzawić.
(po 4 dniu/tygodniu zaczynamy ćwiczenia od początku)

niedziela, 29 sierpnia 2010

Inne ćwiczenia jogi


1. Oddychanie siłowe
W pozycji rozluźnionej leżymy płasko na podłodze, ręce lekko odsunięte od ciała, nogi nieco rozchylone. Z zaokrąglonymi wargami wypychamy powietrze z płuc. Następnie robimy przerwę w oddychaniu, tak długo, jak to jest możliwe bez wysiłku, przeciętnie od 3 do 6 sekund, zanim ponownie weźmiemy głęboki oddech, przenosząc ciśnienie powietrza z klatki piersiowej w dół, do brzucha. Przy wydechu znów przepychamy powietrze do piersi, następnie robimy wydech, sugerując sobie przy tym:


Wszystko, co nieczyste, opuszcza moje ciało, mój umysł i moją duszę.


Przy kolejnym wdechu po kilku sekundach wyobrażamy sobie:


Wdycham nową siłę żywotną, moje ciało, umysł i duszę wypełnia nowa siła witalna.


To ćwiczenie wykonujemy kilka razy dziennie.


2. Oddychanie uspokajające nerwy
Są to dwa ćwiczenia oddechowe, wykonywane w pozycji stojącej, rozluźnionej:


Ćwiczenie 1
Wykonując długi i głęboki wdech prostujemy początkowo ręce do przodu, następnie powoli zbliżamy je do ramion, zaciskając dłonie w pięści. Drżenie mięśni występujące przy zbliżaniu pięści do ramion, jest reakcją normalną. Gdy dotkniemy pięściami ramion, kończymy wdech i zatrzymujemy powietrze. Nie oddychając, prostujemy i zginamy ręce z zaciśniętymi pięściami 4 razy, do przodu i do ramion. Następnie opuszczamy rozluźnione ręce i powoli wydychamy powietrze. Ćwiczenie to wykonujemy 2-3 razy dziennie.


Ćwiczenie 2
Uwypuklając klatkę piersiową, ćwiczący głęboko wdycha powietrze przez nos do brzucha. Następnie składa ręce na splocie słonecznym (na wysokości żołądka) i dotyka z lekka językiem dolnych zębów. Zatrzymuje powietrze na około 5 sekund, następnie wypycha je z przerwami co 3 sekundy przez zaokrąglone wargi. Najlepiej ćwiczyć 5 razy dziennie, przy każdym ćwiczeniu wykonując 5 wdechów.

Spirala hipnotyczna