Rozwijanie własnej percepcji pozazmysłowej

Niniejszy proces rozwijania pp polega na tych samych zasadach, co poprzednio omówiona metoda
hipnotyczna: na spowodowaniu prawidłowego stanu umysłu, czekaniu na nadchodzące impresje pp
i ich ostatecznej ocenie w celu usunięcia możliwych błędów i uczynienia dokonań pp bardziej
pewnymi. Wiedza o pp i jej funkcjonowaniu (którą przyswoiliśmy sobie w poprzednich rozdziałach)
pomoże każdemu uczącemu się przystosować kreatywnie tę metodę do swoich osobistych potrzeb.
*
Proszę zrobić więc zdecydowany krok od teorii do praktyki: proszę nagrać na taśmę samemu lub
przy pomocy przyjaciela/przyjaciółki kurs rozwijania własnej percepcji pozazmysłowej. Większy
entuzjazm nastąpi, jeśli nasze wysiłki w pobudzaniu i rozwijaniu waszego szóstego zmysłu dadzą
pierwsze sukcesy.
Rozwijanie pp jest procesem twórczym. Ponieważ ludzie różnią się od siebie, również proces
treningu musi być zróżnicowany tak, aby jak najlepiej odpowiadał indywidualnym potrzebom i
strukturze osobowościowej każdego uczącego się. Kreatywnie przystosowane postępowanie
doprowadzi szybciej do sukcesu niż sztywny schematyczny proces, niewątpliwie zaniedbujący
indywidualne różnice. Odpowiednio dopasowane postępowanie czyni trening przyjemniejszym i
weselszym dla ucznia, stymuluje jego wysiłki, aktywizuje zainteresowanie i powoduje ogólnie
korzystniejsze nastawienie.
Przystosowanie zależy często od formy pp, którą chcielibyśmy rozwijać. Jeśli dążymy do zdarzeń
poza ciałem, mogących prowadzić do pp (w rodzaju wędrującego jasnowidzenia), powinien nam
odpowiadać lot balonem. Jeśli natomiast wolimy spokojniejsze zdarzenie, można wywołać we śnie
prorocze marzenie lub spróbować się w psychologii i preferować spokojną jazdę łódką. Jeśli
wybierzemy zdarzenie przyszłościowe – wyobrazimy sobie lot balonem lub podróż łódką w
przyszłość

Piąty krok: świadoma kontrola

Tu medium zaczyna stosować pp samodzielnie, bez jakiejkolwiek pomocy hipnotyzera.
Hipnotyzer może pomagać w osiągnięciu celu końcowego, dając posthipnotyczne sugestie,
umożliwiające późniejsze wprowadzanie się w prawidłowy stan umysłu bez pomocy z zewnątrz i
stosowanie pp.
Taki jest też cel opisanego postępowania przy samorozwijaniu się. Oba procesy są
zresztą podobne. Dla uniknięcia powtórzeń istotne informacje zostały podane w dwu załącznikach;
dlatego są one – oprócz innych informacji z poprzednich rozdziałów – ważne dla osób uczących się
percepcji pozazmysłowej.
Hipnotyzer, stosujący podejście zgodnie z załącznikiem A, może chcieć przejąć niektóre
sformułowania z załącznika B. Z drugiej strony student, chcący dokonać samorozwoju według
wytycznych załącznika B, powinien znać informacje z załącznika A. Powinien pamiętać przede
wszystkim o tym, że żywe wizualne obrazy są niezbędne do pewnego funkcjonowania pp. Powinien
znać różne źródła błędów, mających początek w głębi psychiki użytkownika pp.
Również po zakończeniu treningu pp sprawność ta nie pozostaje statyczna i niezmienna. Przede
wszystkim każda psychiczna, podobnie jak każda ludzka zdolność, ulega licznym wpływom.
Sprawność pp rozwija się i podlega zmianom. Nowe charakterystyczne cechy mogą być nabyte, a
dawne – stracone. Zdolność pp, którą się już uzyskało, jest więc zdolnością dynamiczną.
Odwracalne wahania mają zazwyczaj swoją przyczynę w częściowo zmieniającym się stanie
psychicznym danej osoby, np. w zmęczeniu, w chorobie, w niezdolności do koncentracji,
spowodowanej przez jakieś silne osobiste przeżycie, zmartwienia i inne czynniki. Nieodwracalne
zmiany występują głównie jako następstwa okresowo długich przemian motywacji danej osoby.
Odzwierciedlają zmiany zainteresowań i społecznych uwarunkowań (np. może się zwiększyć
zainteresowanie danej osoby diagnostyką chorób dzięki jej osiągnięciom w tej dziedzinie, przy
jednoczesnym zaniku sprawności w innych dziedzinach). Również zanikają sprawności długo nie
ćwiczone. Stwierdzamy jeszcze raz, ze z pp dzieje się to samo, co z każdą inną sprawnością. Jeśli
społeczne uwarunkowania (drwiny przyjaciół) uczynią stosowanie pp nieprzyjemnym lub
niepożądanym, można również stracić tę umiejętność.
Jak widzimy, problem kontroli pp przewyższa czysto psychologiczne rozważania. Pierwszy problem
polegał na rozwijaniu i trenowaniu pp. Jeśli więc chcemy posiadać je jako stale dyspozycyjną
umiejętność, powstaje drugi problem: ważne jest, aby utrzymać pierwotną motywację danej osoby.
Może to być trudne, ponieważ często występują kompleksowe socjologiczne czynniki (także – nie
kontrolowane). Czasami nawet trudno jest rozpoznać czynniki zmieniające motywację i przez to
również pogarszają się wyniki.
Bez wątpienia nie będzie całkowitej kontroli nad pp, dopóki ta zdolność nie zintegruje się
emocjonalnie i psychicznie w życiu każdego człowieka oraz moralnie i prawnie w życiu
społeczeństwa. Percepcja pozazmysłowa musi być najpierw zaakceptowana jako właściwość
indywidualnie pożądana i społecznie cenna.

Krok czwarty: doskonalenie percepcji pozazmysłowej

Jeśli dana osoba otrzymała już pierwsze impresje pp i jako takie je rozpoznała, to znaczy, że
podświadome bariery obronne zostały zniesione i możemy liczyć się z tym, że o wiele łatwiej
doświadczy ona następnych.
Główna praca jest jednak przed nami. Polega ona na stopniowej integracji pp, jako kolejnego
pożytecznego zmysłu, z osobowością medium. Musi w tym celu przyzwyczaić się do pp i umieć ją
stosować pewniej, według potrzeby i w różnych sytuacjach. Zresztą, po pierwszym sukcesie
zdolność pp jest bez wątpienia niedoskonała. Tak samo jak inne zmysły – pp jeszcze bardziej ulega
złudzeniom, zniekształceniom i błędom. Proszę pamiętać, że ten talent ujawnia się, gdy dana
osoba jest zahipnotyzowana (jest wtedy bardzo podatna na sugestię i różne wpływy: jej własnych
myśli, przekonań lub życzeń, jej wiedzy i wspomnień o przeszłych zdarzeniach, słów hipnotyzera
itd.). Wszystkie te wpływy mogą kształtować jakość jej pp i zniekształcić impresje.
Oto główne źródła błędów, których należy unikać:
1. Błędy wypływające z sugestii hipnotyzera. Takie błędy są częste, ponieważ osoba
zahipnotyzowana jest bardzo podatna na sugestię.
2. Wpływ autosugestii i przypuszczeń medium; impresje mogą ulec wpływom własnych życzeń,
obaw i przypuszczeń.
3. Niewyraźne wizje: ukazujące się obrazy widziane są często niewyraźnie (jak za zasłoną oparów)
lub tańczą danej osobie przed oczyma. Jeśli obrazy są widziane niewyraźnie lub szybko się
zmieniają – łatwo można przeoczyć szczegóły. Prawidłowe, lecz fragmentaryczne impresje są źle
układane – powstaje więc fałszywy obraz.
4. Złudzenia i halucynacje typowe dla normalnego postrzegania zmysłowego.
5. Wpływ zmęczenia i niedyspozycyjności. Jeśli dana osoba jest zmęczona lub niedysponowana z
powodu choroby, nieuwagi lub niechęci do eksperymentu, to najprawdopodobniej dojdzie do utraty
zdolności pp.
6. Błędy tłumaczenia: medium może mieć prawidłowe wizje, lecz źle zrozumieć ich znaczenie.
7. Błędy odtwarzania: medium może mieć prawidłowe wizje, ale jeśli je niedokładnie opisze (np. źle
się wyrazi lub narysuje nieporadny szkic), eksperymentujący może to źle zrozumieć i wyciągnąć
błędne wnioski.
8. Błędy w ocenie czasu. Gdy medium postrzega sceny z przeszłości (lub przyszłości) – ocenia je
niekiedy nieprawidłowo w interwałach czasu: zazwyczaj są one za krótkie. Z tym związana jest
trudność ułożenia dłuższych scen w porządku chronologicznym; często dana osoba pamięta sceny
tylko fragmentarycznie i z trudem przychodzi jej połączyć je w prawidłowy związek czasowoprzestrzenny.
9. Metodyczne błędy eksperymentującego, do których może dojść np., gdy eksperymentujący
popędza daną osobę i nie zostawia jej czasu na wykonanie zadań z konieczną starannością. Dana
osoba czyni wtedy pospieszne wypowiedzi o faktach, których nie jest pewna (a z powodu braku
czasu nie jest w stanie ich zweryfikować).
10. Często przy rozwiązywaniu zadań medium ulega telepatycznym wpływom mylących myśli
innych osób. (Podobny wpływ umysłowej impregnacji lub tzw. efekt soczewki należą do tej samej
kategorii zakłóceń).
Tylko praktyka nauczy, jak ustrzec się tych wszystkich błędów. Dlatego ważne jest, by pp danej
osoby początkowo ćwiczyć na łatwych zadaniach, podczas których impresje pp dadzą się
natychmiast zweryfikować, dzięki czemu można się uczyć na błędach. Dopiero później, gdy
powiodą się łatwiejsze zadania, można się odważyć na zadawanie ćwiczeń bardziej
skomplikowanych.
Ważne jest, że dana osoba poprzez praktykę nauczy się, jak odróżnić fałszywe impresje od
prawidłowych. Niestety, nie ma na to ogólnie obowiązujących reguł. Charakterystyczne cechy, na
podstawie których odróżnia się prawidłowe impresje od fałszywych, są dla każdej osoby inne;
dlatego każdy musi znaleźć własne kryteria. Gdy się nie ma żadnych punktów odniesienia, należy
zastosować następującą ogólną regułę: im wyraźniejsza, żywsza i bardziej stała wizja, tym większa
szansa, że jest ona prawidłowa.
Z czasem nie tylko można nauczyć się unikania błędów, lecz również poprawić (wraz z
zastosowaniem pp) sprawność innych zmysłów; np. świadomie przekształcić nadchodzące
impresje pp w formy, które są najbardziej korzystne dla postawionego jej zadania.
Daje się to najlepiej zobrazować na następującym przykładzie. Dana osoba miała za zadanie
rozpoznać leżący za nią przedmiot (była to mała czarna płyta gramofonowa, mająca około 10 cm
średnicy, leżąca na białym papierze). Dana osoba tak opisywała swoje impresje: “płaski, ciemny
krążek o średnicy mniejszej niż 10 cm". Następnie wyobraziła sobie, że dotyka tego przedmiotu i
opisała wrażenia dotyku: “Jest szorstki, twardy". Potem wróciła do obrazu wyobraźni, zmieniła
swoją pozycję (proszę zwrócić uwagę: to było zdarzenie poza ciałem!) w taki sposób, że mogła
oglądać przedmiot pod światło: “Są na tym rowki... to jest płyta".
Prawdziwe mistrzostwo można osiągnąć tylko przez doświadczenie. Złożoność związanych z tym
problemów powinien pokazać następujący, dość prozaiczny (ale praktyczny) przykład.
Chcielibyście poznać przyszłe ruchy cen na rynku, chcecie znać wcześniej jutrzejszą cenę
pszenicy. Do wyboru macie Państwo kilka rodzajów postępowania:
1. Możecie spowodować zdarzenie poza ciałem: medium będzie odczuwać swoją obecność
cielesną na giełdzie towarowej i obserwować tam wszystkie notowania.
2. Może mieć wizję, że przeczyta wszystkie konieczne informacje w gazetach.
3. Może mieć impresje, że słucha w radiu wiadomości i notowań cen.
4. Są oczywiście jeszcze inne możliwości. Można np. rozwinąć podświadomy, intuicyjny wgląd w
przyszłość i wiedzieć, jakie towary najlepiej się sprzedają lub kupują – bez szukania określonego
świadomego przeżycia. Można preferować motoryczną reakcję lub starą praktykę otrzymywania
odpowiedzi przez wahadełko. Zakres możliwości jest nieograniczony.
Na powyższym przykładzie możemy zobrazować różne źródła błędów, które źle wpływają na jakość
pp. Przyjmijmy, że prognoza mówi o wzroście ceny pszenicy. W związku z tym ubijacie interesy w
nadziei osiągnięcia zysku. Następnego dnia okazuje się, że cena spadła i ponosicie straty. Gdzie
może tkwić przyczyna błędu?
Na to składają się niezliczone przyczyny, wynikające z zawiłości ludzkiego umysłu.
Przeszkadzający wpływ mógł mieć swe źródło w umyśle danej osoby, jak również w umyśle
eksperymentującego (lub innej obecnej tam osoby). Jesteśmy w stanie wskazać różne czynniki
wpływu na podstawie kilku przykładów:
1. Może oczekuje pan (lub osoba z eksperymentu) wzrostu cen na podstawie rozumnych rozważań,
opartych na znajomości rynku.
2. Może życzy pan sobie (lub osoba z eksperymentu) wzrostu cen i przeżycie odzwierciedla
spełnienie życzenia.
3. Może obawia się pan spadku cen i przeżycie odzwierciedla (w zniekształcony sposób) pana
obawy.
4. Może słyszał pan (lub osoba z eksperymentu) komentarz radiowy lub czytał pan w gazetach, że
należy liczyć się ze wzrostem cen pszenicy; przeżycie odzwierciedla wtedy tylko ukryte ślady
wspomnień w pana umyśle.
5. Może właśnie nadawany był w radiu komentarz o spadku cen i przeżycie odzwierciedlało swego
rodzaju ukryty opór.
6. Pan (lub osoba z eksperymentu) podsłuchał rozmowę grupy wpływowych osób, mówiących o
wzroście (lub spadku) cen.
7. Pan (lub osoba z eksperymentu) zarobił niedawno na zwyżce ceny pszenicy i myśl o
wzrastającej cenie pszenicy jest przyjemnym wspomnieniem.
8. Pan (lub osoba z eksperymentu) stracił na zwyżce (spadku) ceny pszenicy i podświadomość
“cierpi" na to wspomnienie.
9. Może pp danej osoby funkcjonuje, ale z powodu negatywnego nastawienia informacja obróciła
się w błąd uwarunkowany psi.
10. Co gorsza: jeśli powtórzy pan eksperyment z określaniem cen (mając nadzieję na uzyskanie w
ten sposób swego rodzaju niezależnej weryfikacji), nie osiągnie pan celu, ponieważ wspomnienie
wcześniejszego przeżycia może wpłynąć na następne i otrzyma pan jedynie powtórkę, nawet jeśli
pierwsze się nie zgadzało.
Można przytoczyć jeszcze inne zakłócające wpływy minionych psychologicznych procesów. Są one
jednak tak liczne, kompleksowe i zawiłe, że trudno się ich ustrzec. Bardzo łatwo przeoczyć
niespodziewane źródło błędów, zniekształcające impresje pp.
Dlatego ważne jest przypominanie danej osobie o opróżnianiu umysłu, wyłączeniu wszystkich
myśli, tak aby zostały zapomniane wszystkie życzenia, obawy, przekonania, przypuszczenia i
racjonalne myślenie. Powinno się tylko cierpliwie czekać na nadchodzące impresje, będąc samemu
całkowicie niezaangażowanym emocjonalnie.

Następujący przykład pokaże nam, w jaki sposób nauczyć medium rozróżniania między
prawidłowymi a fałszywymi impresjami: proszę sobie wyobrazić, że zastosowałem technikę
przedstawioną w przykładzie 2. Stojąc tak, by dana osoba mnie nie widziała, poleciłem
jej opisać moje ruchy i moją pozycję. Podniosłem lewą rękę nad głowę, prawą na wysokość barku.
Medium może to opisać tak: “Podnosi pan ręce... widzę, że unosi je pan nad głowę".
Bez wątpienia dana osoba otrzymała fragmentaryczną impresję pp o podnoszeniu rąk, ale zmyliła
ją moja podniesiona nad głową ręka i przewidywała równoległy ruch mojej prawej ręki, nie widziała
zatrzymania jej na wysokości barku, lecz sądziła, że widziała jej ruch nad głową.
W tej sytuacji eksperymentator postąpi następująco: Proszę mi powiedzieć, czy widzi pan obie moje
ręce jednakowo wyraźnie? (Medium najprawdopodobniej odpowie, że obraz mojej lewej ręki jest
wyraźniejszy). ... A więc widzi pan moją lewą rękę lepiej, ponieważ ta impresja jest prawidłowa,
natomiast pomylił się pan, co do prawej ręki: znajduje się ona w innym położeniu. Tylko moja lewa
ręka jest nad głową. Ponieważ pan wie, że moja prawa ręka nie jest w położeniu, w którym pan ją
widzi, proszę czekać, aż ją pan zobaczy gdzie indziej i porównać jasność wizji. Proszę popatrzeć,
jak wyraźnie widzi pan moją lewą rękę. Jeśli widzi pan moją prawą rękę tak samo jasno i wyraźnie,
to pańska wizja jest przypuszczalnie prawidłowa... Następnym razem proszę pamiętać, jak różnie
widział pan moje obie ręce. Proszę opisać tylko impresje, które są tak jasne, jak wizja mojej lewej
ręki... Jeśli się ukaże coś takiego, jak wizja mojej prawej ręki, proszę pamiętać, że mógł się pan
pomylić.
Na przykładzie tym widać, jak wielkiej uwagi wymaga takie eksperymentowanie, i że osoba
hipnotyzowana musi być bardzo ostrożna w poszukiwaniu charakterystycznych cech,
pozwalających określić, czy jej impresje były prawidłowe, czy też nie.
To nie spełnia jednak głównego warunku skutecznego funkcjonowania pp: osiągnięcia takiego
stanu umysłu, w którym wszystkie myśli są zatrzymane.
Znajdujemy się rzeczywiście w paradoksalnym położeniu: dla aktywizacji pp musimy powstrzymać
wszystkie myśli, a umysł mieć całkowicie pusty. Z drugiej strony musimy być czujni, by odróżnić
prawidłowe impresje pp od fałszywych, i zaktywizować wszystkie siły naszego logicznego,
krytycznego myślenia. Pustka umysłu nie pozwala na logiczne myślenie i odwrotnie. Jedno
wyklucza drugie.
Rozwiązaniem tego dylematu jest nauczenie medium pracy na zmieniających się głębokościach
stanu hipnozy: najpierw musi uspokoić swoje myśli (wpada w “głębszy" stan). W tym stanie “pustki
umysłu" aktywizuje się pp i osoba hipnotyzowana otrzyma żądaną impresję. Gdy tak się stanie –
powraca do normalnego stanu lub do “lekkiej hipnozy", w której logiczne myślenie pozwala jej
ocenić wszystkie zasadnicze cechy impresji i ocenić ich prawidłowość. Jeśli dojdzie do wniosku, że
jej impresje nie są dostatecznie pewne lub konieczna jest dodatkowa ocena, może ponownie wejść
w głębszy stan, otrzymać nowe impresje, ocenić je w mniej głębokim stanie itd.
Proces zmiany głębokości stanu hipnozy daje się kontynuować tak długo, jak długo jest to
konieczne. Doświadczona osoba może się nauczyć uzyskiwać zmiany bez szczególnej instrukcji
hipnotyzera. Zmiany mogą następować bardzo szybko – w ciągu kilku sekund.

Należy wskazać na ogólną cechę stosunku do medium podczas czwartego kroku treningu pp: gdy
w trzecim kroku próbowaliśmy podwyższyć wrażliwość danej osoby na sugestię i wykorzystać tę
wrażliwość jako pomoc w pierwszych wysiłkach aktywizacji pp, w czwartym kroku chcemy osiągnąć
odwrotność: zredukować wrażliwość danej osoby na sugestię. Zachęcamy ją do krytycznej oceny
wszystkiego – impresji pp, procesów umysłowych, które mogą wpływać i zniekształcać jej impresje,
a nawet słów hipnotyzera, mogących przez nie zamierzone sugestie ujemnie wpływać na wysiłki
danej osoby (np. jeśli nie ukrywają one jego przekonań, życzeń lub obaw).
W miarę, jak dana osoba będzie uczyć się stosować pp w różnych sytuacjach, rozwinie swoje
własne strategie dla najkorzystniejszego wykorzystywania pp (np. oprze się na wizualnej formie pp
podczas wykrywania zdarzeń wizualnych). Przy wykrywaniu akustycznych zdarzeń sięgnie do form
akustycznych itd. Podczas stosowania wędrującego jasnowidzenia będzie w stanie relatywnie
swobodnie zmieniać swoją pozycję i nawet “przenieść" się do odległych miejscowości, w których
nigdy przedtem nie była. Jeśli będzie znajdować się w obcym mieście, opisze charakterystyczne
znaki, które pomogą jej w orientowaniu się, lub będzie odczytywać nazwy ulic, a hipnotyzer może
sprawdzać jej wypowiedzi z mapą i udzielać dalszych wskazówek.
Ten zaawansowany rodzaj postępowania podobny jest do sytuacji badawczych, w których
wykorzystujemy dzisiaj fale radiowe. Np. naukowiec na pokładzie okrętu wysyła nurka, aby zbadał
dno morskie. Otrzymuje od niego żądane informacje i udziela mu wskazówek co do dalszego
postępowania. Jeśli astronauta wysłany został w kosmos i pozostaje w łączności z centrum lotów,
to otrzymuje wskazówki i przekazuje informacje, które uzyskał podczas lotu.
Jeśli dana osoba jest fachowcem w jakiejś dziedzinie (np. lekarz rozwija i stosuje pp do celów
diagnozy), wzrasta wartość, skuteczność i stosowalność pp. Może on więc ocenić swoje impresje
pp z punktu widzenia wiedzy specjalistycznej. Jego wiedza udzieli wskazówek, dzięki którym
zostanie wybrana optymalna strategia postępowania: w określonej sytuacji dana osoba będzie
wiedzieć lepiej, czego musi szukać. Będzie oprócz tego mogła zdać sprawozdanie używając
fachowej terminologii z danej dziedziny wiedzy i dokładniej przedstawić najważniejsze fakty,
czyniące to sprawozdanie bardziej wartościowym.
Dlatego oczekujemy, że w przyszłości ludzie stosujący pp będą się specjalizować w rozwiązywaniu
zadań z określonych dziedzin wiedzy – tak jak dziś lekarze specjalizują się w chirurgii, ginekologii,
psychiatrii, onkologii, stomatologii itd.
Te rozważania prowadzą nas do bardzo zaawansowanego stosowania pp, które można osiągnąć
po długim okresie treningu, gdy rzeczywiście opanuje się używanie pp jako dodatkowego zmysłu,
nie będzie już potrzebny hipnotyzer, którego rola od początku polegała na pomaganiu w osiągnięciu
stanu umożliwiającego wystąpienie pp.

Trzeci krok: aktywizacja percepcji pozazmyslowej

Zaczynamy próby aktywizacji pp, gdy medium jest zdolne do przeżywania żywych, stałych i łatwych
do kontrolowania halucynacji optycznych. Podczas wcześniejszej pracy dana osoba poznała, że w
stanie hipnozy można przeżyć rzeczy, które są niemożliwe na jawie (np. halucynacje). To
zaskakujące przeżycie jest pierwszym kontrargumentem przeciwko podświadomemu
powątpiewaniu w pp. Teraz może łatwiej zaakceptować ów fenomen; można już postawić medium
zadanie użycia pp.
W tym stadium musimy znaleźć tylko odpowiednią drogę, aby zadanie pp uczynić wystarczająco
prowokującym dla tej osoby, aby obudzić jej zainteresowanie i wzmocnić motywację. Musimy
doprowadzić do sukcesu podczas pierwszego zadania.
Czasami dla aktywizacji pp wystarczy w tym stadium wyraźny rozkaz. Np. można wziąć
nieprzezroczystą kopertę lub pudełko z jakimś przedmiotem i zażądać od tej osoby wymienienia
zawartości. Często natychmiast otrzymujemy prawidłową odpowiedź.
W innych przypadkach potrzeba większej zachęty. Następne przykłady dadzą Państwu wskazówki
postępowania.
1. (Zadanie polega na rozpoznaniu przedmiotu leżącego pod nieprzezroczystą zasłoną lub w
nieprzezroczystym pudełku; początkowo do takich zadań wybiera się przedmioty o
charakterystycznych formach: klucz, nożyczki, ołówek, obrączkę itd.). W tym pudełku (pod zasłoną)
znajduje się przedmiot i proszę odgadnąć, co to jest. Może pan wziąć pudełko; to pomoże – gdy
pan dotknie pudełka; może pan na krótko otworzyć oczy i popatrzeć na pudełko bez dotykania,
później proszę znów zamknąć oczy. Teraz, gdy oczy są zamknięte, będzie pan widział pudełko tak
dokładnie, jak gdyby oczy były otwarte... Proszę na nie popatrzeć... Gdy patrzy pan na pudełko
(zasłonę), staje się ono powoli przezroczyste. Strona przednia staje się przezroczysta, jak papier,
gdy jest tłusty, lub jak przezroczyste szkło mleczne... Staje się coraz bardziej przezroczysta, aż
wreszcie będzie pan mógł zobaczyć zarysy przedmiotu... Najpierw zobaczy pan niewyraźne
kontury, coś jak cień, ale później obraz przedmiotu będzie coraz bardziej ostry... Jestem pewien, że
widzi go pan lepiej, ale nie powinien pan wytężać wzroku. Proszę czekać i zostawić przedmiotowi
czas na wyraźniejsze ukazanie się... Jego zarysy staną się coraz bardziej ostre i wyraźne... Widzi
go pan teraz lepiej i w końcu zobaczy pan obraz całkiem jasno. Jeśli jakaś część obrazu jest
jeszcze niewyraźna – będziemy czekać, aż się stanie jasna... Ważne jest, aby po prostu czekać, aż
stanie się jaśniejsza... Nie ma pośpiechu, proszę czekać i nie próbować pomagać. Jasny obraz
przyjdzie sam z siebie... Proszę nie próbować wyobrażać sobie owego przedmiotu, nie pozwolić
wedrzeć się jakiejś myśli do umysłu. Proszę nie wyobrażać sobie, że obraz podobny jest do
jakiegoś określonego przedmiotu... Proszę czekać całkowicie pasywnie, a cierpliwość zostanie
nagrodzona jasnym, prawidłowym obrazem. Pana zadaniem jest czekać i obserwować, aż obraz
przybierze kształt... Wreszcie ma pan jasny, ostry, wyraźny obraz przedmiotu i rozpoznaje go. Co
pan widzi? (Kiedy medium narzeka, że jeszcze nie widzi przedmiotu dość wyraźnie, można spytać:
jaki przedmiot przypomina ten obraz?).
2. (Eksperyment z dzieckiem). Schowałem gdzieś w domu (lub koło niego) twoją piłkę i nie pozwolę
ci nią grać, jeśli jej nie znajdziesz. Ale pomogę ci jej szukać... Posłuchaj, to ci się spodoba...
Wznosisz się w powietrze, jak Piotruś Pan, i będziesz latać z jednego pokoju do drugiego, wysoko
nad domem i ogrodem, i będziesz szukać swojej piłki, aż ją znajdziesz.
3. (Inny eksperyment z dzieckiem). Patrz, tu jest pięć pudełek i w jednym jest mała lalka. Ale te
pudełka są teraz pięcioma zamkami, a twoja lalka jest księżniczką. Chcę ci opowiedzieć bajkę...
Pewnego razu był sobie zły smok, który porwał księżniczkę i ukrył ją w jednym z tych zamków. Ty
przychodzisz uratować księżniczkę, ale aby to zrobić, musisz najpierw dowiedzieć się, w którym
zamku jest ukryta. Musisz zgadnąć, gdzie jest księżniczka.
4. Z pewnością jest pan ciekaw, co robi teraz pańska matka. Chce pan ją widzieć?... Gdy wsłucha
się pan w mój głos, będzie miał pan wkrótce żywy sen. Miał pan w naszych eksperymentach liczne,
niezwykłe przeżycia; siła mego głosu dała panu wiele żywych wizji, a teraz, dzięki sile mego głosu,
dam panu żywy sen... Sen zacznie się natychmiast... Odwiedzi pan dom rodzinny, a w
szczególności swoją matkę. Nagle znajdzie się pan dokładnie tam, gdzie jest pańska matka,
zobaczy pan, co ona robi... Proszę na nią popatrzeć... Może są inne osoby obok niej... Proszę
powiedzieć, co one robią.
5. Nigdy pan nie był w tym pokoju, za zamkniętymi drzwiami. Teraz wejdzie pan tam i sprawdzi,
jakie tam są meble. W wyobraźni podniesie się pan z tego krzesła, musi pan czuć, że pan wstaje,
pójdzie pan do drzwi, a następnie przez drzwi, zdziwi to pana, jak pan łatwo przechodzi. Gdy tylko
znajdzie się pan w tym pokoju, rozejrzy się pan... Proszę to zrobić, proszę się rozglądnąć po
pokoju, zobaczy pan tam okno, meble... Może pan sprawdzić, czy są tam jacyś ludzie... Proszę
powiedzieć, co pan widzi... Jeśli pan chce, może pan na tej kartce naszkicować, gdzie stoją
poszczególne meble...
6. (Wariant podejścia do problemu z przykładu 5). Proszę popatrzeć na ścianę i drzwi. Po pewnym
czasie stwierdzi pan ze zdziwieniem, że ściana i drzwi stały się przezroczyste. Może na początku
widzi pan przez nie tylko troszeczkę, jak przez gęstą mgłę... ale później ściana i drzwi staną się
bardziej przezroczyste... Jest to tak, jak gdyby pańskie oczy były aparatem rentgenowskim, będzie
pan widział przez nieprzezroczyste przedmioty... Wyraźniej, jeszcze wyraźniej... , aż będzie pan widział meble jasno i wyraźnie... Teraz proszę powiedzieć,
gdzie znajdują się poszczególne meble.
7. (Zastosowanie pp do celów diagnozy). Patrząc na tego pana, będzie pan miał nagle
“rentgenowskie oczy". Tak, jak promienie rentgenowskie mogą przenikać tkankę i lekarz widzi
wtedy uszkodzone organy, tak samo pan zajrzy do ciała tego mężczyzny i spróbuje stwierdzić, czy
ma on problemy zdrowotne... Jego ubranie staje się bardziej przezroczyste, jego skóra staje się
przezroczysta i zaczyna pan widzieć jego organy wewnętrzne... Układ kostny, mięśnie, organy
wewnętrzne... Każdy organ, który chce pan zbadać... Proszę zbadać wszystkie organy i informować
o każdej zmianie... O wszystkim, co panu wydaje się niezwykłe...
8. Chce się pan dowiedzieć, czy list, którego pan tak pilnie oczekiwał, przyjdzie z poranną pocztą.
Proszę wyobrazić sobie, że stoi pan przed swoim domem... Ujrzy pan dom, a szczególnie skrzynkę
na listy. Teraz jest popołudnie, a więc musimy przejść do jutra, aby zobaczyć, co listonosz panu
przynosi... Przeniesie się pan w czasie, w przyszłość... Widzi pan nadchodzący wieczór, widzi pan
zapadający mrok, światła są zapalane... Pan to widzi, nieprawdaż?... Proszę iść dalej w
przyszłość... Będzie noc... Później nastąpi poranek. Jutrzenka... Jaśniej... Teraz proszę popatrzeć
na dom, jest wcześnie rano... i czekamy tylko na to, że przyjdzie listonosz i jeśli przyjdzie, proszę
popatrzeć, co on panu przynosi...
9. Proszę teraz wstać i próbować czytać moje myśli. Będę stał za panem i myślał o ruchu, który
chciałbym, aby pan wykonał. Może to być ruch jakiejś części pańskiego ciała... Proszę czekać, w
końcu poczuje pan impuls, swego rodzaju przymus, aby wykonać ruch. Proszę go wtedy zrobić...
Proszę jedynie czekać... Proszę czekać, aż będzie pan pewny, że czuje pan ruch, który chciałbym,
aby pan wykonał.
10. Proszę wziąć ten przedmiot do ręki; w przeszłości stało się z nim coś niezwykłego. Proszę więc
odkryć przeszłość tego przedmiotu i opisać to niezwykłe zdarzenie, które miało miejsce... Może pan
zobaczyć i opisać jego właściciela... Będzie pan miał uczucie, że idzie pan w przeszłość, aby
zobaczyć historię tego przedmiotu... Proszę czekać, aż zobaczy pan wyraźnie... Proszę
powiedzieć, co pan widzi?...
W niektórych z tych dziesięciu przykładów rozpoznajemy wyraźnie wysiłek eksperymentatora
zmierzający do podniesienia motywacji danej osoby. Oczywiście dopuszczalne jest znalezienie
innej metody, która bardziej nadaje się dla osoby przez Państwa hipnotyzowanej.
Podczas przeprowadzania eksperymentów wędrującego jasnowidzenia oraz przy życzeniu, aby
medium widziało daleką miejscowość, powinno się zaprowadzić je tam (w jego imaginacji) i
upewnić się, że jest w tej miejscowości, o którą Państwu chodzi. Proszę wykorzystać mapę,
dokładnie opisać medium drogę, kazać iść za przedmiotem lub osobą, która została przeniesiona
do tej miejscowości (albo pochodzi z tej miejscowości, jak w eksperymentach psychoskopicznych).
*
Bardzo często impresje pp nie pojawiają się natychmiast, lecz obraz rozwija się stopniowo. Typowy
przykład na taki stopniowy rozwój impresji pp dajemy w poniższym szkicu eksperymentu, w którym
medium miało za zadanie zidentyfikować przedmiot leżący za nieprzezroczystą zasłoną. (Chodziło
o matowo błyszczące nożyce.
Medium opowiada:
Najpierw ukazał się szereg zmieniających się szybko obrazów, jak w zbyt szybko puszczonym
filmie. Następnie ukazał mi się metaliczny kolor z lekkim połyskiem. Potem spiczasty kąt i tępy kąt...
ale nie byłem zdolny zlokalizować dokładnie kątów w pomieszczeniu. Później kąty stały się
wyraźniejsze. Zauważyłem, że to były dwa ostre kąty o wierzchołkach zwróconych ku sobie. Kolor
metaliczny był wzdłuż obu tępych kątów. Przypominało mi to dwa
skrzyżowane ołówki... Jeśli powiedziałem, że wyglądało to jak dwa skrzyżowane ołówki, to mam
rzeczywiście wrażenie, że chodzi tu o dwa skrzyżowane przedmioty... ale z pewnością nie są to
ołówki... Końce odwrócone ode mnie są ostre... ale zwrócone do mnie – nie chcą się ukazać. Nie
mogę ich jeszcze jasno rozpoznać. Zdaje mi się, jakby dwa koła podnosiły się z gęstej mgły... To są
nożyce.
Czasami podświadoma obrona danej osoby przed pp jest tak silna, że impresje pp nie mogą
przybrać kształtów. Zadanie stosowania pp może się wydać danej osobie niemożliwe, gdy jest
postawione zbyt bezpośrednio. Musimy obejść tę barierę i przedstawić zadanie pp w sposób nie
budzący podejrzliwości. Trzy poniższe przykłady zobrazują, jak należy postępować w takich
przypadkach.
Przykład 1.
W drodze na seans hipnozy mężczyzna, z którym eksperymentujemy, przechodził obok samochodu
przy wjeździe (przypuszczamy, że zauważył kolor samochodu, ale nie zwrócił uwagi na tablicę
rejestracyjną); następnie wszedł on do przedpokoju, w którym znajdowało się kilka mebli (meble
prawdopodobnie sobie przypomina); na ścianie w przedpokoju wisiał obraz przedstawiający wiejski
dom, konie i pojedyncze drzewa dookoła (zakładamy, że mężczyzna przypomina sobie kompozycję
obrazu, ale nie zapamiętał dokładnej liczby koni i drzew). ...następnie widzi pan siebie,
wchodzącego do biura. Zanim wszedł pan do tego domu przechodził pan obok samochodu. Proszę
sobie wyobrazić, że idzie pan do samochodu. Proszę popatrzeć na samochód i powiedzieć, jakiego
jest koloru i jaki to model... Musi pan widzieć samochód bardzo wyraźnie. Jeśli są jakieś zadrapania
lub brudne miejsca na lakierze – zauważy je pan... Widzi pan jakieś uszkodzone miejsca? Proszę
popatrzeć na samochód bardzo uważnie – a pana wizja stanie się bardzo żywa i bardzo wyraźna.
Widzi pan także tablicę rejestracyjną... Proszę popatrzeć na tył samochodu... Stamtąd widać tablicę
rejestracyjną lepiej... Zobaczy pan tablicę rejestracyjną całkiem wyraźnie i oczywiście resztę
samochodu... Widzi pan tablicę rejestracyjną? Zobaczy ją pan całkiem wyraźnie. Będzie pan w
stanie ją odczytać... Teraz proszę przeczytać numer... Po wejściu do domu wszedł pan do
przedpokoju. Proszę teraz tam pójść, przyjrzeć się pojedynczym meblom i opisać je... Zobaczy pan
je wszystkie całkiem jasno... Proszę opisać, co pan widzi... A teraz proszę popatrzeć na obraz na
ścianie... Proszę go opisać... Czy widzi pan wyraźnie cały obraz wraz z ramą? Na obrazie – jak pan
widzi – nie powinno być zamglonych miejsc... Widzi pan wyraźnie?... Dobrze. A teraz chcę
wiedzieć, czy pan jasno widzi: proszę policzyć drzewa na obrazie... Ile jest na nim koni?
Przykład 2.
W wyobraźni wstanie pan z krzesła i pójdzie tam, w róg pokoju. Może pan się rozejrzeć, zobaczy
pan w tym pokoju poszczególne meble... Później proszę się odwrócić i zobaczyć swoje ciało
siedzące ciągle na krześle... Proszę się sobie przyjrzeć, zobaczy pan siebie całkiem wyraźnie... (Do
tego miejsca nie musi być pp; wszystkie wizje danej osoby mogą polegać wyłącznie na jej pamięci).
Oczywiście zobaczy pan w tym pokoju wszystko całkiem wyraźnie. Nie tylko pańskie ciało, ale
również mnie. Pan wie, że siedzę obok pana, widzi mnie pan wyraźnie... Proszę opisać moją
pozycję. (Jeszcze nie musi zaznaczać się pp, jeśli zajmę taką samą pozycję, jak poprzednio, którą
sobie przypomina dana osoba. Oczywiście, mogę zmienić swoją pozycję, ale muszę jednakże
uważać na to, żeby dana osoba nie zauważyła i nie słyszała tej zmiany. Jeśli medium opisze moją
zmienioną pozycję prawidłowo, udowodni, że zadziałało pp). Chciałbym więc, żeby pan siebie
całkiem wyraźnie widział. Proszę podejść troszkę bliżej... A teraz chciałbym, żeby pan widział każdy
szczegół pańskiego ubrania... Rozróżni pan szczegóły swojej twarzy... Pana zamknięte oczy, nos,
usta... i skrzyżowane na piersiach ręce... widzi pan swoje ciało rzeczywiście wyraźnie?... Dobrze.
Przetestuję teraz ostrość i wyrazistość pana wizji, np. pański zegarek. Proszę popatrzeć na swoją
rękę, zobaczy go pan całkiem wyraźnie. Zobaczy pan palce, paznokcie... A teraz proszę popatrzeć
na swój zegarek, i znowu zobaczy pan wszystko wyraźnie, cyferblat i cyfry na nim... Jeśli pan chce,
może pan podejść jeszcze bliżej... Musi pan to widzieć rzeczywiście tak ostro, jak gdyby pana oczy
były otwarte... Widzi pan, tak?... Możemy poczekać, aż będzie wyraźniej... Zobaczy pan także
wskazówki zegarka... Również całkiem ostro... Widzi pan je wyraźnie... obie?... Proszę czekać i nic
sobie nie wyobrażać... Tylko czekać, aż ukażą się panu wskazówki... Sądzę, że musi pan je teraz
wyraźnie widzieć... nieprawdaż? Proszę zapamiętać pozycję obu wskazówek i proszę mi teraz
powiedzieć, jaki podają czas. (Nie musi to koniecznie wskazywać na percepcję poza-zmysłową;
dana osoba może ocenić czas racjonalnie, jednak znajdujemy się teraz na krawędzi pp). Proszę
popatrzeć na mój zegarek, zobaczy go pan równie wyraźnie, jak przedtem swój własny. (W
międzyczasie przestawiam niezauważalnie wskazówki mego zegarka). Widział pan wyraźnie swój
zegarek, i to jest teraz to samo zadanie, a więc może pan łatwo zobaczyć mój zegarek... Zaraz go
pan zobaczy... Proszę na niego popatrzeć... Proszę bliżej podejść, jeśli to panu pomoże... Proszę
spojrzeć na cyferblat... Widzi pan go jasno... Cyferblat... a na nim cyfry... Wskazówki... Obie... i
proszę znowu podać czas... Spieszy się mój zegarek czy późni?... Proszę podać mi dokładnie czas,
który on wskazuje. (Jeśli medium określi prawidłowo czas – udowodni działanie pp). A teraz proszę
popatrzeć na mnie... Widzi mnie pan wyraźnie?... Musi mnie pan cały czas wyraźnie widzieć...
Teraz wstanę... Proszę patrzeć dalej na mnie, musi mnie pan wyraźnie widzieć... Proszę poruszać
się według moich ruchów... Zrobię parę kroków... (Idę za daną osobę i przyjmuję jakąś szczególną
pozycję). Proszę patrzeć dalej na mnie... Widzi mnie pan wyraźnie?... Moją głowę, ciało, ręce,
nogi... A teraz proszę opisać moją pozycję.
Przykład 3.
(Biorę mały przedmiot do ręki – monetę, spinacz, kawałek kredy itp.). Proszę popatrzeć na moją
pięść... Może pan otworzyć oczy na jakiś czas... Teraz proszę zamknąć oczy i zobaczy pan moją
pięść tak samo wyraźnie, jak z otwartymi oczyma... Proszę popatrzeć na moją ściśniętą pięść... A
teraz ma pan “oczy jak rentgen". Tak samo jak promienie rentgenowskie mogą przenikać przez
tkankę, będzie pan widzieć przez moją rękę. Zobaczy pan moją przezroczystą skórę... Zobaczy pan
moje kości. (Nie musi to być pp, wizja może polegać na anatomicznej wiedzy danej osoby). Czy to
nie jest zadziwiające, jak łatwo mógł pan zobaczyć kości w mojej ręce?... Z podobną łatwością
zobaczy pan teraz przedmiot, który trzymam w ręce. Zacznie pan widzieć jego zarysy... Zobaczy go
pan lepiej... Przedmiot w mojej ręce... Proszę poczekać, aż zobaczy go pan wyraźnie... A teraz
proszę powiedzieć, co pan widzi? Należy zwrócić baczną uwagę na ważny warunek wszystkich
tych eksperymentów: medium może tylko pasywnie czekać na nadchodzące impresje. Musi
pozwolić na przyjście impresji. Każdy wysiłek i aktywne staranie się danej osoby, by wywołać
impresje poprzez aktywną koncentrację, pogorszy wyniki eksperymentu.

Drugi krok: hipnoza

Po rozmowie przygotowującej wprowadzamy hipnozę według jakiejś popularnej metody (w mojej
praktyce stosowałem zazwyczaj wpatrywanie się w błyszczący przedmiot i werbalną sugestię
senności i zmęczenia).
W tym stadium próbujemy możliwie najbardziej podwyższyć wrażliwość medium na sugestię. Może
się to odbywać poprzez serię sugestywnych ćwiczeń o rosnącym stopniu trudności. Przykładowo w
moich eksperymentach okazała się korzystna taka seria sugestii:
* zahamowanie ruchu (medium sugeruje się, że nie może podnieść ręki, rozłożyć rąk, wstać z
krzesła itp.);
* halucynacje dotyku (np. sugestia trzymania gorącego przedmiotu w ręce);
* halucynacje węchu (sugestia zapachu różnych kwiatów, np. goździków, róż);
* halucynacje akustyczne (sugestia głosów, np. bicie dzwonów, grające radio, dalekie odgłosy itp.);
* halucynacje optyczne – z zawiązanymi oczyma. Powinno się je bardzo dokładnie przećwiczyć.
Wizja musi być tak żywa, jak gdyby osoba poddająca się eksperymentowi rzeczywiście oglądała
ten przedmiot na własne oczy. Wizja musi być całkowicie nieruchoma i dająca się poruszać przez
odpowiednie sugestie.
Ostatecznie medium musi chętnie akceptować sugestię, tak jak w poniższych przykładach:
1. Zobaczy pan teraz przed sobą – na stole – bukiet róż. Jakiego koloru są róże? (Np. odpowiedź:
żółty). Dobrze. Proszę popatrzeć na róże i wybrać tę, która według pana wyróżnia się najbardziej.
Proszę popatrzeć na nią i gdy się pan jej będzie przyglądał, zobaczy pan, że ta pierwotnie żółta
róża przyjmuje odcień pomarańczowy... staje się coraz bardziej pomarańczowa... jest już
pomarańczowa... piękna pomarańczowa róża, ale zmienia swój kolor dalej. Staje się czerwona,
coraz bardziej czerwona i wreszcie widzi pan przepiękną czerwoną różę... tutaj – proszę popatrzeć
– jest czerwona róża. Dobrze?... Proszę popatrzeć na różę obok. Zauważy pan, że ona staje się
trochę blada; jest biaława... a teraz jest to biała róża i tylko środek płatków jest lekko żółty... teraz
proszę popatrzeć na trzecią żółtą różę. Ona robi się czerwona, tak jak pierwsza... proszę spojrzeć...
ona staje się pomarańczowa, czerwonawa i ostatecznie czerwona... ale zmiana kolorów postępuje
dalej... czerwień staje się ciemniejsza, purpurowa... jeszcze ciemniejsza, teraz jest prawie czarna...
i jeśli poczekamy trochę, zobaczy pan zaskakująco piękną czarną różę, jakiej jeszcze nikt nie
widział. Piękna czarna róża... płatki będą jak jedwab, może pan nawet dostrzec na nich kilka kropel
rosy... Gdy przyjrzy się pan białej róży, zobaczy pan, że staje się zielona. Rzeczywiście, widzi pan
zielonkawą, może lekko żółtozieloną, ale zieleń przebija i ostatecznie ujrzy pan niezwykłą, silnie
pachnącą ciemnozieloną różę. Proszę ją powąchać... Ciemnozielona róża. Proszę spojrzeć i
powiedzieć mi, kiedy kolor przestanie się zmieniać, kiedy pozostanie ciemnozielony... oglądając
bukiet róż zauważy pan, że jest w nim kilka czerwonych goździków, które pan przeoczył. Prawda?
2. Siedzi pan na krześle i pańskie ciało będzie siedzieć, ale poczuje pan coś innego. Będzie pan
sobie zadawał pytanie, czy jest to żywy sen, czy rzeczywistość, będzie pan miał bowiem uczucie,
że pan wstaje... pójdzie pan tam, do rogu pokoju. Gdy będzie pan szedł, obejrzy się pan i zobaczy
meble dookoła: stół, tę szafę; tam, w drugim rogu pokoju, zobaczy pan okno... proszę iść do rogu
tak, jak powiedziałem. Proszę mi powiedzieć, kiedy pan tam będzie... dobrze, proszę się odwrócić.
Zobaczy pan znowu okno, sufit, stół. Na krześle zobaczy pan siebie, zobaczy pan swoje ciało na
krześle... Proszę opisać kolor pańskiego ubrania... oraz pozycję rąk i nóg... (Proszę zauważyć, że
to nie jest pp, ponieważ ta osoba zna swoją pozycję).
3. (Zakładamy, że tą osobą jest młody człowiek studiujący daleko od swego miejsca zamieszkania).
Przypuszczam, że pan nie był dawno w domu i czuje się pan samotny, ponieważ nie widział pan tak
długo swojej rodziny. Ale w hipnozie może pan łatwo pojechać do domu i odwiedzić na krótko
rodzinę. Chce pan zobaczyć swoją matkę? A więc proszę chwilę poczekać i zobaczy pan ją. Mama
będzie na swym ulubionym miejscu, tam gdzie pan ją najczęściej widywał i ucieszy się pan, widząc
znowu matkę... Zdziwi się pan, że znajduje się pan w domu, i rzeczywiście pan widzi matkę...
Proszę powiedzieć, co ona robi? (Tu także nie musi chodzić o pp; student może mieć halucynacje
na temat tego, co jego mama może – według niego – robić).
W tej sytuacji może zadziałać pp, trzeba jednak później zweryfikować, czy mama robiła dokładnie
to, co osoba ta widziała. Im bardziej niezwykłe czynności matka wykonywała (i były one
szczegółowo widziane), tym bardziej jest prawdopodobne współdziałanie pp. Uwaga: jeśli w tym
stadium spróbujecie Państwo zmobilizować pp hipnotyzowanej osoby, powinniście opuścić zdanie:
“mama będzie na swym ulubionym miejscu, tam, gdzie ją pan najczęściej widywał". To zdanie
zostało przyjęte jako bodziec do optycznych halucynacji i może w tej próbie pp prowadzić bardzo
łatwo do błędu.
Jeśli dana osoba zaczyna mieć halucynacje optyczne i są one żywe, stałe i łatwe do kontrolowania,
należy założyć, że jest ona w dobrym stanie ducha, korzystnym dla pp. Jest wystarczająco
odizolowana od otoczenia; normalnie pp jest zablokowana, ponieważ medium zwraca uwagę na
słowa i obrazy sugerowane przez hipnotyzera. Przeżywanie żywych, stałych i dobrze
kontrolowanych halucynacji optycznych stanowi dowód, że osoba ta gotowa jest do rozwijania pp.
Aby otrzymać impresje pp w formie obrazów wizualnych, muszą wcześniej zaistnieć wyraźne,
optyczne halucynacje. Inne formy pp są łatwiejsze do osiągnięcia. Czytanie palcami nie wymaga
stosowania hipnozy. Rosyjski psycholog A. S. Nowomejskij pokazał, że trzeba tylko czekać na
określone impresje dotyku podczas dotykania kolorowej powierzchni lub zbliżania do niej ręki.
(Zalecam Państwu próbowanie tej techniki, będącej prostą i łatwą drogą aktywizacji pp.
Tak samo może być osiągnięta pp, nawet w stanie słabej dysocjacji, w formie reakcji motorycznych.
Łączy się to bez wątpienia z faktem, że oba ostatnie nośniki pp są łatwiejsze do osiągnięcia niż
wyraźne wizualne obrazy. Z drugiej strony zalecane jest rozwijanie pp w formie wizualnych
obrazów, ponieważ dostarczają one bardziej bogatych i szczegółowych informacji niż inne formy pp.

Krok pierwszy: przygotowanie

Krok ten jest fazą przygotowującą “poznanie się" i w zasadzie polega na pierwszej rozmowie z
daną osobą. Zakładanym głównym celem jest poznanie tej osoby, jej motywacji oraz stworzenie
możliwie najprzyjemniejszej sytuacji eksperymentalnej.
Staramy się, aby osoba ta odprężyła się i dobrze poczuła w nowej sytuacji; wzmacniamy jej
zaufanie do eksperymentującego oraz aktywizujemy motywację. Staramy się, aby powstały
szczere, rzeczowe interakcje. Akcentujemy zamiar przeprowadzenia poważnego naukowego
przedsięwzięcia i robimy wszystko, aby zmniejszyć nieufność do hipnozy i pp. Podczas tworzenia
przyjaznej atmosfery dążymy do przekonania tej osoby, że może (i będzie) ona rozwijać swoją pp.
Idealne nastawienie osoby poddającej się eksperymentowi to:
– pełne zaufanie do nas i naszych zamiarów;
– życzenie nauczenia się pp. Życzenie nie powinno być przesadne, mogłoby przeszkodzić medium
w odbiorze naszych wskazówek i zniszczyłoby, tak ważne dla przyszłych sukcesów, emocjonalne
wyizolowanie się;
– wiara, że może rozwinąć swoją pp.
Nie powinna jednak pomagać nam zbyt aktywnie – musi po prostu, pełna zaufania, przekazać nam
całą odpowiedzialność za powodzenie eksperymentu.

Trening percepcji pozazmysłowej poprzez hipnozę

Opisana tu hipnotyczna metoda trenowania pp wykorzystuje nasze wcześniej poczynione uwagi na
temat trzech głównych warunków, które są przesłanką skutecznego funkcjonowania percepcji
pozazmysłowej:
1. prawidłowy stan umysłu,
2. prawidłowy nastrój,
3. pozytywne nastawienie do pp (przekonanie, że będzie ona funkcjonować).
W codziennym życiu bardzo trudno spełnić jednocześnie te trzy warunki, ale za pomocą hipnozy
uda się to relatywnie łatwo. Nie znaczy to oczywiście, ze hipnoza jest jedyną drogą spełnienia tych
warunków.
Błędna byłaby hipoteza, że stan hipnozy automatycznie aktywizuje pp. Hipnoza jedynie stwarza
korzystną sytuację, w której pp może zacząć funkcjonować w wyniku odpowiedniego procesu.
Taki proces, wyzwalający pp, przedstawię poniżej. Trzeba jednak pamiętać, że są to tylko ogólne
wytyczne i nie należy pojmować tego jako ściśle zalecanego schematu. Metoda musi być
dopasowana indywidualnie do każdej próbującej osoby. Tylko indywidualne podejście,
uwzględniające osobowość i zainteresowania danej osoby, czynią tę metodę całkowicie skuteczną.
Zbyteczne jest mówienie, że każde konkretne zastosowanie metody jest twórczym procesem,
wymagającym głębokiego psychologicznego spojrzenia na potrzeby i oczekiwania próbującej osoby.
Nasza metoda polega na następującej ogólnej zasadzie: hipnoza wprowadza daną osobę w
prawidłowy stan umysłu (1. warunek) i czyni ją wystarczająco podatną na sugestię, tak aby można
było manipulować jej nastrojem i przekonaniami (2. i 3. warunek). Od zręczności i pomysłowości
hipnotyzera zależy, jakie drogi dojścia wybierze on dla medium i jak skutecznie wykorzysta jego
wyższą wrażliwość na sugestię.
Niezależnie od zastosowanych sposobów spełnienia powyższych trzech warunków – u medium
wyzwoli się pp.
*
Proces rozwoju pp składa się w zasadzie z następujących pojedynczych kroków:
1. Psychologiczne przygotowanie medium do hipnozy.
2. Wprowadzenie w hipnozę.
3. Wykorzystanie stanu hipnozy dla aktywizacji pp.
4. Polepszenie i dalsze kształtowanie zdolności danej osoby.
5. Osiągnięcie świadomej kontroli nad pp danej osoby w normalnym stanie umysłu.
Dla uproszczenia opiszemy ten proces tak, jak gdyby przebiegał podczas jednego seansu
hipnotycznego. W praktyce konieczne są tygodnie i miesiące (a czasami lata) prób. Medium i
hipnotyzer muszą mieć wiele cierpliwości.
Rzadko spotyka się osoby, które już podczas pierwszego seansu rozwijają pp. (W moim najbardziej
spektakularnym przypadku pan T. już po 15 minutach pierwszego seansu okazywał pp; prawidłowo
zidentyfikował 25 symboli bez jednego błędu). Zazwyczaj należy się liczyć z tym, że zanim wystąpią
pierwsze oznaki pp, osoby będą musiały trenować przez wiele kolejnych seansów. Przy “opornych"
mediach fiasko jest całkowite. Ale nawet gdy uda się rozwinąć u trenującej osoby pp – należy
przygotować się na niepowodzenie: np. następny seans wypadnie w dniu, w którym ta osoba
będzie miała osobiste kłopoty i nie będzie w stanie prawidłowo się skoncentrować.
Trudności takie są zrozumiałe, ponieważ dla osoby tej pp nie oznacza prostej rutynowej czynności.
Każde użycie pp jest raczej jednorazowym aktem. Trening pp można porównać z przygotowaniami
sportowca do bicia rekordu świata: to, czy sportowiec ustanowi rekord, nie zależy tylko od jego
ogólnego przygotowania, lecz także od różnych przypadkowych okoliczności, które w optymalnym
układzie sprawią, że w rozstrzygającym momencie będzie w stanie wykorzystać cały swój talent i
pełną sprawność.
Przede wszystkim kroki 4. i 5. mogą być dość mozolne; często bardzo długo dana osoba – krok po
kroku – uczy się wykorzystywać pp do celów praktycznych. Osiągnięcie prawdziwej perfekcji
wymaga najczęściej długich lat praktyki. Nie powinno to nas zaskakiwać; każde ponadprzeciętne
osiągnięcie wymaga wieloletniego treningu; w pewnym sensie ciągle się uczymy i przez całe życie
poprawiamy nasze zawodowe umiejętności.
W moich eksperymentach rozwijających pp za pomocą hipnozy zapraszałem moje “osoby
doświadczalne" zazwyczaj na trzy seanse w tygodniu. Pierwszy seans trwał od jednej do dwóch
godzin. Późniejsze seanse mogły być przedłużone do dwóch, trzech, a nawet większej liczby
godzin. Nawet przypadkowe dziesięciogodzinne seanse nie odbijały się negatywnie na
osiągnięciach pp “osoby doświadczalnej" i nie męczyły jej bardziej niż przeciętna praca biurowa,
wykonywana w takim samym czasie.