Jeśli dana osoba otrzymała już pierwsze impresje pp i jako takie je rozpoznała, to znaczy, że
podświadome bariery obronne zostały zniesione i możemy liczyć się z tym, że o wiele łatwiej
doświadczy ona następnych.
Główna praca jest jednak przed nami. Polega ona na stopniowej integracji pp, jako kolejnego
pożytecznego zmysłu, z osobowością medium. Musi w tym celu przyzwyczaić się do pp i umieć ją
stosować pewniej, według potrzeby i w różnych sytuacjach. Zresztą, po pierwszym sukcesie
zdolność pp jest bez wątpienia niedoskonała. Tak samo jak inne zmysły – pp jeszcze bardziej ulega
złudzeniom, zniekształceniom i błędom. Proszę pamiętać, że ten talent ujawnia się, gdy dana
osoba jest zahipnotyzowana (jest wtedy bardzo podatna na sugestię i różne wpływy: jej własnych
myśli, przekonań lub życzeń, jej wiedzy i wspomnień o przeszłych zdarzeniach, słów hipnotyzera
itd.). Wszystkie te wpływy mogą kształtować jakość jej pp i zniekształcić impresje.
Oto główne źródła błędów, których należy unikać:
1. Błędy wypływające z sugestii hipnotyzera. Takie błędy są częste, ponieważ osoba
zahipnotyzowana jest bardzo podatna na sugestię.
2. Wpływ autosugestii i przypuszczeń medium; impresje mogą ulec wpływom własnych życzeń,
obaw i przypuszczeń.
3. Niewyraźne wizje: ukazujące się obrazy widziane są często niewyraźnie (jak za zasłoną oparów)
lub tańczą danej osobie przed oczyma. Jeśli obrazy są widziane niewyraźnie lub szybko się
zmieniają – łatwo można przeoczyć szczegóły. Prawidłowe, lecz fragmentaryczne impresje są źle
układane – powstaje więc fałszywy obraz.
4. Złudzenia i halucynacje typowe dla normalnego postrzegania zmysłowego.
5. Wpływ zmęczenia i niedyspozycyjności. Jeśli dana osoba jest zmęczona lub niedysponowana z
powodu choroby, nieuwagi lub niechęci do eksperymentu, to najprawdopodobniej dojdzie do utraty
zdolności pp.
6. Błędy tłumaczenia: medium może mieć prawidłowe wizje, lecz źle zrozumieć ich znaczenie.
7. Błędy odtwarzania: medium może mieć prawidłowe wizje, ale jeśli je niedokładnie opisze (np. źle
się wyrazi lub narysuje nieporadny szkic), eksperymentujący może to źle zrozumieć i wyciągnąć
błędne wnioski.
8. Błędy w ocenie czasu. Gdy medium postrzega sceny z przeszłości (lub przyszłości) – ocenia je
niekiedy nieprawidłowo w interwałach czasu: zazwyczaj są one za krótkie. Z tym związana jest
trudność ułożenia dłuższych scen w porządku chronologicznym; często dana osoba pamięta sceny
tylko fragmentarycznie i z trudem przychodzi jej połączyć je w prawidłowy związek czasowoprzestrzenny.
9. Metodyczne błędy eksperymentującego, do których może dojść np., gdy eksperymentujący
popędza daną osobę i nie zostawia jej czasu na wykonanie zadań z konieczną starannością. Dana
osoba czyni wtedy pospieszne wypowiedzi o faktach, których nie jest pewna (a z powodu braku
czasu nie jest w stanie ich zweryfikować).
10. Często przy rozwiązywaniu zadań medium ulega telepatycznym wpływom mylących myśli
innych osób. (Podobny wpływ umysłowej impregnacji lub tzw. efekt soczewki należą do tej samej
kategorii zakłóceń).
Tylko praktyka nauczy, jak ustrzec się tych wszystkich błędów. Dlatego ważne jest, by pp danej
osoby początkowo ćwiczyć na łatwych zadaniach, podczas których impresje pp dadzą się
natychmiast zweryfikować, dzięki czemu można się uczyć na błędach. Dopiero później, gdy
powiodą się łatwiejsze zadania, można się odważyć na zadawanie ćwiczeń bardziej
skomplikowanych.
Ważne jest, że dana osoba poprzez praktykę nauczy się, jak odróżnić fałszywe impresje od
prawidłowych. Niestety, nie ma na to ogólnie obowiązujących reguł. Charakterystyczne cechy, na
podstawie których odróżnia się prawidłowe impresje od fałszywych, są dla każdej osoby inne;
dlatego każdy musi znaleźć własne kryteria. Gdy się nie ma żadnych punktów odniesienia, należy
zastosować następującą ogólną regułę: im wyraźniejsza, żywsza i bardziej stała wizja, tym większa
szansa, że jest ona prawidłowa.
Z czasem nie tylko można nauczyć się unikania błędów, lecz również poprawić (wraz z
zastosowaniem pp) sprawność innych zmysłów; np. świadomie przekształcić nadchodzące
impresje pp w formy, które są najbardziej korzystne dla postawionego jej zadania.
Daje się to najlepiej zobrazować na następującym przykładzie. Dana osoba miała za zadanie
rozpoznać leżący za nią przedmiot (była to mała czarna płyta gramofonowa, mająca około 10 cm
średnicy, leżąca na białym papierze). Dana osoba tak opisywała swoje impresje: “płaski, ciemny
krążek o średnicy mniejszej niż 10 cm". Następnie wyobraziła sobie, że dotyka tego przedmiotu i
opisała wrażenia dotyku: “Jest szorstki, twardy". Potem wróciła do obrazu wyobraźni, zmieniła
swoją pozycję (proszę zwrócić uwagę: to było zdarzenie poza ciałem!) w taki sposób, że mogła
oglądać przedmiot pod światło: “Są na tym rowki... to jest płyta".
Prawdziwe mistrzostwo można osiągnąć tylko przez doświadczenie. Złożoność związanych z tym
problemów powinien pokazać następujący, dość prozaiczny (ale praktyczny) przykład.
Chcielibyście poznać przyszłe ruchy cen na rynku, chcecie znać wcześniej jutrzejszą cenę
pszenicy. Do wyboru macie Państwo kilka rodzajów postępowania:
1. Możecie spowodować zdarzenie poza ciałem: medium będzie odczuwać swoją obecność
cielesną na giełdzie towarowej i obserwować tam wszystkie notowania.
2. Może mieć wizję, że przeczyta wszystkie konieczne informacje w gazetach.
3. Może mieć impresje, że słucha w radiu wiadomości i notowań cen.
4. Są oczywiście jeszcze inne możliwości. Można np. rozwinąć podświadomy, intuicyjny wgląd w
przyszłość i wiedzieć, jakie towary najlepiej się sprzedają lub kupują – bez szukania określonego
świadomego przeżycia. Można preferować motoryczną reakcję lub starą praktykę otrzymywania
odpowiedzi przez wahadełko. Zakres możliwości jest nieograniczony.
Na powyższym przykładzie możemy zobrazować różne źródła błędów, które źle wpływają na jakość
pp. Przyjmijmy, że prognoza mówi o wzroście ceny pszenicy. W związku z tym ubijacie interesy w
nadziei osiągnięcia zysku. Następnego dnia okazuje się, że cena spadła i ponosicie straty. Gdzie
może tkwić przyczyna błędu?
Na to składają się niezliczone przyczyny, wynikające z zawiłości ludzkiego umysłu.
Przeszkadzający wpływ mógł mieć swe źródło w umyśle danej osoby, jak również w umyśle
eksperymentującego (lub innej obecnej tam osoby). Jesteśmy w stanie wskazać różne czynniki
wpływu na podstawie kilku przykładów:
1. Może oczekuje pan (lub osoba z eksperymentu) wzrostu cen na podstawie rozumnych rozważań,
opartych na znajomości rynku.
2. Może życzy pan sobie (lub osoba z eksperymentu) wzrostu cen i przeżycie odzwierciedla
spełnienie życzenia.
3. Może obawia się pan spadku cen i przeżycie odzwierciedla (w zniekształcony sposób) pana
obawy.
4. Może słyszał pan (lub osoba z eksperymentu) komentarz radiowy lub czytał pan w gazetach, że
należy liczyć się ze wzrostem cen pszenicy; przeżycie odzwierciedla wtedy tylko ukryte ślady
wspomnień w pana umyśle.
5. Może właśnie nadawany był w radiu komentarz o spadku cen i przeżycie odzwierciedlało swego
rodzaju ukryty opór.
6. Pan (lub osoba z eksperymentu) podsłuchał rozmowę grupy wpływowych osób, mówiących o
wzroście (lub spadku) cen.
7. Pan (lub osoba z eksperymentu) zarobił niedawno na zwyżce ceny pszenicy i myśl o
wzrastającej cenie pszenicy jest przyjemnym wspomnieniem.
8. Pan (lub osoba z eksperymentu) stracił na zwyżce (spadku) ceny pszenicy i podświadomość
“cierpi" na to wspomnienie.
9. Może pp danej osoby funkcjonuje, ale z powodu negatywnego nastawienia informacja obróciła
się w błąd uwarunkowany psi.
10. Co gorsza: jeśli powtórzy pan eksperyment z określaniem cen (mając nadzieję na uzyskanie w
ten sposób swego rodzaju niezależnej weryfikacji), nie osiągnie pan celu, ponieważ wspomnienie
wcześniejszego przeżycia może wpłynąć na następne i otrzyma pan jedynie powtórkę, nawet jeśli
pierwsze się nie zgadzało.
Można przytoczyć jeszcze inne zakłócające wpływy minionych psychologicznych procesów. Są one
jednak tak liczne, kompleksowe i zawiłe, że trudno się ich ustrzec. Bardzo łatwo przeoczyć
niespodziewane źródło błędów, zniekształcające impresje pp.
Dlatego ważne jest przypominanie danej osobie o opróżnianiu umysłu, wyłączeniu wszystkich
myśli, tak aby zostały zapomniane wszystkie życzenia, obawy, przekonania, przypuszczenia i
racjonalne myślenie. Powinno się tylko cierpliwie czekać na nadchodzące impresje, będąc samemu
całkowicie niezaangażowanym emocjonalnie.
Następujący przykład pokaże nam, w jaki sposób nauczyć medium rozróżniania między
prawidłowymi a fałszywymi impresjami: proszę sobie wyobrazić, że zastosowałem technikę
przedstawioną w przykładzie 2. Stojąc tak, by dana osoba mnie nie widziała, poleciłem
jej opisać moje ruchy i moją pozycję. Podniosłem lewą rękę nad głowę, prawą na wysokość barku.
Medium może to opisać tak: “Podnosi pan ręce... widzę, że unosi je pan nad głowę".
Bez wątpienia dana osoba otrzymała fragmentaryczną impresję pp o podnoszeniu rąk, ale zmyliła
ją moja podniesiona nad głową ręka i przewidywała równoległy ruch mojej prawej ręki, nie widziała
zatrzymania jej na wysokości barku, lecz sądziła, że widziała jej ruch nad głową.
W tej sytuacji eksperymentator postąpi następująco: Proszę mi powiedzieć, czy widzi pan obie moje
ręce jednakowo wyraźnie? (Medium najprawdopodobniej odpowie, że obraz mojej lewej ręki jest
wyraźniejszy). ... A więc widzi pan moją lewą rękę lepiej, ponieważ ta impresja jest prawidłowa,
natomiast pomylił się pan, co do prawej ręki: znajduje się ona w innym położeniu. Tylko moja lewa
ręka jest nad głową. Ponieważ pan wie, że moja prawa ręka nie jest w położeniu, w którym pan ją
widzi, proszę czekać, aż ją pan zobaczy gdzie indziej i porównać jasność wizji. Proszę popatrzeć,
jak wyraźnie widzi pan moją lewą rękę. Jeśli widzi pan moją prawą rękę tak samo jasno i wyraźnie,
to pańska wizja jest przypuszczalnie prawidłowa... Następnym razem proszę pamiętać, jak różnie
widział pan moje obie ręce. Proszę opisać tylko impresje, które są tak jasne, jak wizja mojej lewej
ręki... Jeśli się ukaże coś takiego, jak wizja mojej prawej ręki, proszę pamiętać, że mógł się pan
pomylić.
Na przykładzie tym widać, jak wielkiej uwagi wymaga takie eksperymentowanie, i że osoba
hipnotyzowana musi być bardzo ostrożna w poszukiwaniu charakterystycznych cech,
pozwalających określić, czy jej impresje były prawidłowe, czy też nie.
To nie spełnia jednak głównego warunku skutecznego funkcjonowania pp: osiągnięcia takiego
stanu umysłu, w którym wszystkie myśli są zatrzymane.
Znajdujemy się rzeczywiście w paradoksalnym położeniu: dla aktywizacji pp musimy powstrzymać
wszystkie myśli, a umysł mieć całkowicie pusty. Z drugiej strony musimy być czujni, by odróżnić
prawidłowe impresje pp od fałszywych, i zaktywizować wszystkie siły naszego logicznego,
krytycznego myślenia. Pustka umysłu nie pozwala na logiczne myślenie i odwrotnie. Jedno
wyklucza drugie.
Rozwiązaniem tego dylematu jest nauczenie medium pracy na zmieniających się głębokościach
stanu hipnozy: najpierw musi uspokoić swoje myśli (wpada w “głębszy" stan). W tym stanie “pustki
umysłu" aktywizuje się pp i osoba hipnotyzowana otrzyma żądaną impresję. Gdy tak się stanie –
powraca do normalnego stanu lub do “lekkiej hipnozy", w której logiczne myślenie pozwala jej
ocenić wszystkie zasadnicze cechy impresji i ocenić ich prawidłowość. Jeśli dojdzie do wniosku, że
jej impresje nie są dostatecznie pewne lub konieczna jest dodatkowa ocena, może ponownie wejść
w głębszy stan, otrzymać nowe impresje, ocenić je w mniej głębokim stanie itd.
Proces zmiany głębokości stanu hipnozy daje się kontynuować tak długo, jak długo jest to
konieczne. Doświadczona osoba może się nauczyć uzyskiwać zmiany bez szczególnej instrukcji
hipnotyzera. Zmiany mogą następować bardzo szybko – w ciągu kilku sekund.
Należy wskazać na ogólną cechę stosunku do medium podczas czwartego kroku treningu pp: gdy
w trzecim kroku próbowaliśmy podwyższyć wrażliwość danej osoby na sugestię i wykorzystać tę
wrażliwość jako pomoc w pierwszych wysiłkach aktywizacji pp, w czwartym kroku chcemy osiągnąć
odwrotność: zredukować wrażliwość danej osoby na sugestię. Zachęcamy ją do krytycznej oceny
wszystkiego – impresji pp, procesów umysłowych, które mogą wpływać i zniekształcać jej impresje,
a nawet słów hipnotyzera, mogących przez nie zamierzone sugestie ujemnie wpływać na wysiłki
danej osoby (np. jeśli nie ukrywają one jego przekonań, życzeń lub obaw).
W miarę, jak dana osoba będzie uczyć się stosować pp w różnych sytuacjach, rozwinie swoje
własne strategie dla najkorzystniejszego wykorzystywania pp (np. oprze się na wizualnej formie pp
podczas wykrywania zdarzeń wizualnych). Przy wykrywaniu akustycznych zdarzeń sięgnie do form
akustycznych itd. Podczas stosowania wędrującego jasnowidzenia będzie w stanie relatywnie
swobodnie zmieniać swoją pozycję i nawet “przenieść" się do odległych miejscowości, w których
nigdy przedtem nie była. Jeśli będzie znajdować się w obcym mieście, opisze charakterystyczne
znaki, które pomogą jej w orientowaniu się, lub będzie odczytywać nazwy ulic, a hipnotyzer może
sprawdzać jej wypowiedzi z mapą i udzielać dalszych wskazówek.
Ten zaawansowany rodzaj postępowania podobny jest do sytuacji badawczych, w których
wykorzystujemy dzisiaj fale radiowe. Np. naukowiec na pokładzie okrętu wysyła nurka, aby zbadał
dno morskie. Otrzymuje od niego żądane informacje i udziela mu wskazówek co do dalszego
postępowania. Jeśli astronauta wysłany został w kosmos i pozostaje w łączności z centrum lotów,
to otrzymuje wskazówki i przekazuje informacje, które uzyskał podczas lotu.
Jeśli dana osoba jest fachowcem w jakiejś dziedzinie (np. lekarz rozwija i stosuje pp do celów
diagnozy), wzrasta wartość, skuteczność i stosowalność pp. Może on więc ocenić swoje impresje
pp z punktu widzenia wiedzy specjalistycznej. Jego wiedza udzieli wskazówek, dzięki którym
zostanie wybrana optymalna strategia postępowania: w określonej sytuacji dana osoba będzie
wiedzieć lepiej, czego musi szukać. Będzie oprócz tego mogła zdać sprawozdanie używając
fachowej terminologii z danej dziedziny wiedzy i dokładniej przedstawić najważniejsze fakty,
czyniące to sprawozdanie bardziej wartościowym.
Dlatego oczekujemy, że w przyszłości ludzie stosujący pp będą się specjalizować w rozwiązywaniu
zadań z określonych dziedzin wiedzy – tak jak dziś lekarze specjalizują się w chirurgii, ginekologii,
psychiatrii, onkologii, stomatologii itd.
Te rozważania prowadzą nas do bardzo zaawansowanego stosowania pp, które można osiągnąć
po długim okresie treningu, gdy rzeczywiście opanuje się używanie pp jako dodatkowego zmysłu,
nie będzie już potrzebny hipnotyzer, którego rola od początku polegała na pomaganiu w osiągnięciu
stanu umożliwiającego wystąpienie pp.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz