Konflikt w umyśle polega na podjęciu decyzji, że nie będzie się podejmowało decyzji w kwestii czegoś, o czym wcześniej zadecydowało się, że jest ważne. Prostym przykładem takiej sytuacji jest napotkanie dwóch wzajemnie wykluczających się wyborów - jak na przykład wybór dodatkowego języka w liceum, co doprowadza cię do niemożności podjęcia decyzji. Sytuacje tego typu mogą powodować spory stres. Spotkałem kiedyś człowieka, który miał bardzo niezwykły sposób na radzenie sobie z tego typu wyborami. Chciał on podjąć kilka wykluczających się wzajemnie prac, a ponieważ nie potrafił się zdecydować, to planował, co zrobi, kiedy już je podejmie i cały czas robił coś zupełnie innego.
Poważniejszą i tworzącą większy stres formą konfliktu umysłowego jest dręczenie się pytaniami bez odpowiedzi, w kwestiach uznanych przez siebie za bardzo ważne, ale jednocześnie nie mających żadnego wpływu na realne życie. W mojej praktyce terapeuty bardzo często natykałem się na ludzi z takim problemem. Przychodzili do mnie z wyraźną potrzebą uzdrowienia, ale koncentrowali się na kompletnie niezwiązanych ze sprawą pytaniach. Dwa najczęstsze pytania pasujące do tej kategorii to: „Dlaczego tu jestem?" (razem z wariantem „Dlaczego to przytrafia się właśnie mnie?") oraz „Kim jestem?" (lub wariant „Kto zadaje pytanie?"). Te dwa tematy cechuje bardzo wysoka efektywność, jeśli chodzi o wspomaganie długoterminowego zwlekania z podjęciem jakiejś decyzji, ale, niestety, wywołują one bardzo wiele różnorakich form stresu. Moim ulubionym rozwiązaniem było odpowiadanie na takie pytania w bardzo logiczny sposób, bazując na tym, co jako terapeuta wiedziałem o danej osobie i jej systemie przekonań, co pozwalało zostawić te kwestie i kontynuować uzdrawianie.
Podaję tu kilka ogólnych przykładów odpowiedzi, dzięki którym mogłem pomóc wielu ludziom. Na pytanie „Dlaczego tu jestem?" praktyczną odpowiedzią jest „Aby użyć swych talentów i przy mojej pomocy rozwiązać swoje problemy". Na pytanie „Dlaczego to przytrafia się właśnie mnie?" dobra odpowiedź to „Bo jeszcze nie wymyśliłeś, jak to zmienić". Na pytanie „Kim jestem?" można odpowiedzieć „Kimkolwiek zdecydujesz, że jesteś". A na pytanie „Kto zadaje pytanie?" praktyczna odpowiedź to „Jeśli wszechświat jest nieskończony, to jego centrum znajduje się wszędzie i dlatego każdy zadaje pytanie". Jeśli jesteś terapeutą, to z pewnością ty zadasz następne pytanie, które będzie brzmiało: „A teraz czego ty chcesz?".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz