Ciało i umysł cały czas pracują razem. A mówiąc dokładniej, oddziaływują na siebie przez cały czas, ponieważ ich zachowania nie można nazwać jednością. We wcześniejszych postach celowo unikałem dyskusji na temat wzajemnego wpływu na siebie tych obszarów, aby opisać je tutaj.
Kiedy umysł tworzy jakąś myśl, ciało reaguje. Każda myśl wywołuje neurochemiczną aktywność, która odpowiada naturze myśli. Oto prosty eksperyment: poświęć chwilę czasu i wyobraź sobie, że jesteś żebrakiem w średniowiecznym Londynie. Nie masz pieniędzy, więc bierzesz swoją miskę i napełniasz ją wodą z otwartego ścieku. Zaczynasz ją pić. Poczuj ten zapach i smak. Stop! Nie chcę, żebyś zwymiotował. Prawdopodobnie i tak nie wyobraziłeś sobie tego dostatecznie mocno. Ale nawet myśl, że to robisz, zapoczątkowała reakcję chemiczną, neurologiczną i mięśniową,jeśli wyobraziłeś sobie to bardzo mocno, to zapewne masz teraz niesmak w ustach, twojej ciało jest napięte i ciężkie i ogólnie czujesz się nieszczęśliwy.
Teraz wyobraź sobie, że jesteś królem czy królową Atlantydy. Siedzisz na swoim wykonanym ze złota i aksamitu tronie, a ambasador Lemurii obdarowuje cię pudełkiem wykonanym z bursztynu i pełnym drogocennych rubinów, diamentów i szmaragdów. Weź to pudełko i przyjrzyj się kamieniom, słysząc jednocześnie, jak wszyscy zgromadzeni biją ci brawo w uznaniu twojej mądrej dyplomacji. Przerwij tę scenkę, kiedy zechcesz i nie zapominaj, że czytasz posta. Nie ma znaczenia, czy ta krótka opowieść spowodowała u ciebie dreszczyk emocji, zdumienie czy znudzenie, bowiem i tak dokonała fizycznych zmian w twoim ciele. Być może odczułeś, że trzymasz te kamienie, doświadczyłeś przyjemności, poczucia rozszerzania się czy innych fizycznych efektów.
Jeśli wyobrazisz sobie, że zachorujesz, twoje ciało przywoła potrzebne wspomnienia i zacznie tworzyć fizyczne reakcje i substancje, które dadzą odpowiednie objawy. Jeśli zaś wyobrazisz sobie, że powracasz do zdrowia, to twoje ciało rozpocznie proces uzdrawiania. Jednakże, jeśli nie utrzymasz na tym swojej uwagi przez wystarczająco długi okres czasu, rezultaty będą tylko częściowe.
Umysł jest autorytetem dla ciała. Ale, niestety, ciało uważa za autorytet również innych ludzi, wspomnienia i energię. Widziałem wiele starszych ludzi, którzy ciągle byli niewolnikami życzeń swych dawno zmarłych rodziców i zbyt wielu ludzi, którzy mieli tak niskie poczucie własnej wartości, że nawet nie ośmielili się powiedzieć swoim ciałom, jak mają się zachowywać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz