Do tej pory rozpatrzyliśmy tylko jeden aspekt sprzężenia zwrotnego między człowiekiem a otoczeniem: sytuacje, w których świat zewnętrzny oddziaływa na człowieka. Również człowiek wpływa na swe środowisko. Zazwyczaj czyni to w
normalnym życiu codziennym, używając siły swoich mięśni. Kręci kierownicą samochodu, odsuwa na bok kamień, podnosi monetę, uruchamia przycisk maszyny itp. Dodatkowo (oprócz tych normalnych akcji) człowiek może, jak wielokrotnie zaobserwowano, przypadkowo wpływać na środowisko poprzez duchową koncentrację – siłą swojej woli. Tę rzadką zdolność nazywa się psychokineza.
Do psychokinezy zaliczamy wywierany na odległość wpływ za pomocą nie znanych sił fizycznych.
Możemy tutaj przedstawić kilka przykładów (nie zwracając uwagi na ich prawdopodobieństwo): lewitacja
świętych, przejście Jezusa po wodzie lub – w nowszych czasach – spirytystyczne wydarzenia, takie jak
lewitacja stołów, nowoczesne eksperymenty laboratoryjne, w których przez duchową koncentrację
oddziaływano na spadanie przedmiotów (np. rzuconych kości do gry). Twierdzono, że psychokineza
może nie tylko powodować ruch przedmiotów, ale również mieć wpływ na (lub rozpocząć) każdy proces chemiczny lub fizyczny: efekty magnetyczne lub elektryczne – wytwarzanie (fizycznie nie do
wyjaśnienia) świateł lub dźwięków itp., chemiczne reakcje, które rzekomo nastąpiły przez psychokinezę
w przedmiotach martwych (np. pojawienie się obrazów “jakiejś pozazmysłowej fotografii" na papierze
fotograficznym wyłącznie za pomocą duchowej koncentracji lub podczas biochemicznych reakcji w
żywych organizmach – niezwykłe uzdrowienie). Opowieści o pojawieniu się duchów i zjaw należą do tej kategorii.
Psychokineza może działać w sposób przypominający telepatię. Do tej pory rozważaliśmy telepatię jako
formę percepcji pozazmysłowej, jako proces postrzegania, w którym aktywny odbiorca “czyta" posłanie
pojawiające się w umyśle nadawcy. Często jednak obserwowano odwrotny proces, w którym
charakterystyczna jest aktywność nadawcy: nadawca koncentruje się i utrwala wiadomość w pasywnym
umyśle odbiorcy. Ten ostatni proces należy do kategorii psychokinezy.
Taka forma kontaktu umysłu z umysłem (lub psychiki z psychiką) badana jest w eksperymentach, w
których nadawca próbuje z dalekiej odległości wpłynąć na odbiorcę telepatycznie (przykładowo każe mu wykonywać określone ruchy); zjawisko nazywano niekiedy “sugestią na odległość" lub “sugestią
telepatyczną". W zwykłych telepatycznych eksperymentach lub w przypadkach nadzwyczajnych
(wypadek, śmierć) spontanicznie przekazywanych telepatycznych wiadomościach nie można najczęściej
zorientować się, który z dwóch mechanizmów zadziałał: czy chodzi o proces percepcji pozazmysłowej,
proces psychokinezy, czy też, prawdopodobnie, kombinację obu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz