Banks (1985) opisał ostatnio sposób wykorzystania sugestii hipnotycznej w celu kontrolowania krwawienia, które pojawiło się podczas angiografii (badanie naczyń krwionośnych za pomocą promieni rentgenowskich) i embolizacji (zamierzonego wstrzykiwania blokad naczyniowych do tętnic zasilających obszary patologiczne), a także podczas ostrych krwotoków z przewodu pokarmowego. Badacz ten uznał, że stres i uczucie zagubienia, występujące w wyżej wymienionych sytuacjach, same w sobie wystarczają, by wywołać u pacjenta stan wzmożonej wrażliwości, którego skutkiem jest duża podatność na sugestię (nawet jeśli nie dochodzi do wprowadzenia go w stan hipnozy). Na przykład takie oto sugestie mogą powstrzymać (lub przywrócić) nadmierne krwawieniepodczas angiografii (Banks):
“Moje pytanie może ci się wydać dziwne, ale czy ktoś już cię prosił o to, byś powstrzymał krwawienie?"
Na zdziwione spojrzenie pacjenta i udzieloną przez niego odpowiedź “nie" zareagowano następującą
krótką wypowiedzią: “To dlaczego nie powstrzymasz krwawienia? Teraz! Wiem, że ta prośba brzmi dziwnie, ale to naprawdę może nam ułatwić udzielenie Ci pomocy. W końcu przez całe życie kontrolujesz krwawienie i pewnie nawet sobie z tego nie zdajesz sprawy. Skaleczysz się albo podrapiesz i powstrzymujesz krwawienie, podobnie
jak przyspieszasz akcję swego serca, gdy się wystraszysz, i zwalniasz ją, kiedy odpoczywasz. Robisz to, chociaż nie wiesz, w jaki sposób. Zatem nie musisz sobie uświadamiać, jak się powstrzymuje krwawienie, tylko po prostu niech to się stanie... teraz!"Jeżeli potem trzeba znowu wywołać krwawienie, lekarz sugeruje to w następujący sposób:
“Na razie idzie ci dobrze. Całkowicie powstrzymałeś krwawienie. Teraz musisz nam pokazać, co krwawiło, więc musisz unieważnić to, co zrobiłeś. Nie musisz wiedzieć, jak to zrobić – po prostu pozwól, żeby krew znowu leciała, już teraz, dzięki czemu dowiemy się, czy znaleźliśmy dobre miejsce".Te proste, lecz precyzyjnie sformułowane prośby opierają się na wielu pośrednich sugestiach hipnotycznych, opisanych przez Ericksona i Rossiego. Czytelnik dostrzeże zapewne, że prośby te są w rzeczywistości odmianami podstawowej formuły dochodzenia: (1) istnieje wprowadzenie wyznaczające czas terapii: “To dlaczego nie powstrzymasz krwawienia? Teraz!"; (2) dochodzi się do związanych ze stanem, nieuświadamianych procesów, które kontrolują krwawienie: “po prostu niech to się stanie"; (3) występuje obserwowalne zachowanie, które potwierdza, że wystąpił proces wewnętrzny (pacjent faktycznie przestaje krwawić).
Banksa zainteresował również fakt, że u pacjenta z hemofilią i nowotworem ustąpiło krwawienie, którego nie można było zatamować metodami fizjologicznymi:
Czy pacjent prowokuje skurcz normalnych tętnic zasilających? [...] Aktywizuje czynniki sprzyjające krzepnięciu krwi?
Ani sami chorzy, ani pracujący z nimi lekarze nie potrafią znaleźć logicznego wyjaśnienia tego, jak dochodzi do osiągnięcia tak niezwykłych rezultatów, mimo że w układzie krążenia brakuje czynnika VIII [jest to składnik krwi potrzebny do normalnego jej krzepnięcia, którego nie posiadają chorzy na hemofilię]. My też nie potrafimy tego zrobić.
Z punktu widzenia teorii prezentowanej w tutaj można by wysunąć hipotezę, że to układ limbicznopodwzgórzowo- autonomiczny umożliwia chorym na hemofilię osiągnięcie tego rezultatu. Sympatyczna gałąź układu autonomicznego powoduje bowiem zwężenie naczyń krwionośnych i w ten sposób odcina dopływ krwi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz