Kora czołowa (i przedczołowa) ze swą wyspecjalizowaną funkcją planowania jest opisywana jako
najpóźniej rozwinięty obszar ludzkiego mózgu. Jest stosunkowo duża (w porównaniu ze
zwierzętami) i zajmuje jedną czwartą masy każdej z półkul, a dojrzałość osiąga dopiero w wieku
siedmiu lat. Ma liczne połączenia z układami siatkowatym (ARAS) i limbiczno-podwzgórzowym,
które omówiliśmy w poprzednich dwóch częściach. Głównym tematem tej części będzie rola
organizującej aktywności kory czołowej w integracji informacji, która w obu tych układach podlega
transdukcji.
Dzięki planująco-porządkującym funkcjom kory czołowej dostrzegane i organizowane są nowe,
przyciągające uwagę i pobudzające bodźce, które przenosi struktura siatkowata oraz jej
wyspecjalizowane jądra (np. miejsce sinawe). Przejawem tego są normalne ludzkie reakcje. Kora
czołowa ma również tak liczne powiązania z układem limbiczno-podwzgórzowym, że niektórzy
badacze mówią nawet o odrębnym układzie czołowo-limbicznym. Łuria w następujący sposób podsumował planujące organizujące
funkcje kory
[...] Fakt, że obszar czołowy jest blisko związany z leżącymi niżej strukturami płata limbicznego, a
za ich pośrednictwem z innymi układami neuronalnymi wiążącymi się z odbiorem bodźców z
wnętrza ustroju, pozwala przypuszczać, że otrzymuje on sygnały na temat różnych zmian, które
zachodzą w organizmie, oraz że jest silnie zaangażowany w regulację stanów ciała. Oczywiste jest,
iż zmiany stanu cielesnego nie pojawiają się jedynie z powodu wprowadzenia nowych bodźców,
wywołujących pobudzenie, ale również ze względu na aktywność somatyczną, która stanowi
reakcję na te bodźce. Można przyjąć, że owe zmieniające się stany prowadzą do odpowiadających
im, kolejnych zmian aktywności somatycznej. To zaś daje poważne podstawy, aby sądzić, że płaty
czołowe syntetyzują informacje o świecie zewnętrznym dostarczane przez eksteroreceptory i
informacje z wnętrza ciała oraz że są one środkiem, za pomocą którego zachowanie organizmu jest
regulowane w zgodzie z efektami jego działań.
Organizowanie i synteza informacji zewnętrznej oraz wewnętrznej w celu “regulacji stanów ciała" są
ważne dla zrozumienia komunikacji między psychiką a ciałem oraz uzdrawiania. Regulacja ta
zachodzi wówczas, gdy zorganizowane bodźce ze świata wewnętrznego i zewnętrznego
przechodzą przez układ limbiczno-podwzgórzowy. Psychofizjologowie,
(Achterberg i Lawlis), zgromadzili dowody na to, że pośrednikiem w komunikacji między
psychiką a ciałem i w uzdrawianiu jest tzw. obraz ciała, czyli organizacja obrazu wzrokowego, która
najprawdopodobniej zachodzi w układzie czołowo-limbicznym ze szczególnym udziałem prawej
półkuli. Aby lepiej zrozumieć to pojęcie, zajmiemy się teraz procesem transdukcji informacji w
prawej i lewej półkuli oraz ich udziałem w ułatwianiu komunikacji między psychiką a ciałem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz