Nadejdzie czas , kiedy choroba jako efekt opacznych myśli będzie hańbą

Oldi Tube

piątek, 23 stycznia 2009

Półkule mózgowe – umysł logiczno-metaforyczny



Meyers i Sperry zapoczątkowali okres wielkich odkryć w dziedzinie transdukcji informacji w
mózgu. Stwierdzili oni, że gdy przetnie się połączenia
nerwowe (ciało modzelowate) między lewą i prawą półkulą u kota, to będą one funkcjonować
częściowo oddzielnie. Ponieważ wydawało się, że operacja ta nie upośledza zdolności
umysłowych, Sperry i jego koledzy posłużyli się nią w postępowaniu ze starannie wybranymi
osobami, u których występowały ostre i niekontrolowane ataki epilepsji typu grand mai (wielki
napad). Uznali, że jeśli źródło epilepsji znajduje się w jednej z półkul, to operacja zapobiegnie
przynajmniej rozprzestrzenianiu się wyładowań do drugiej półkuli. Próba okazała się niezwykle
udana. Ponadto po dokładnym przebadaniu pacjentów z rozszczepionym mózgiem psychologowie
dokonali wielu fascynujących odkryć, wskazujących na istotne różnice w sposobie transdukcji i
przetwarzania informacji w lewej i prawej półkuli. Jeśli chodzi o nasze
badania komunikacji między psychiką a ciałem oraz uzdrawiania, najważniejsze jest to, że lewa
półkula specjalizuje się w słowno-językowej transdukcji mowy i myśleniu analitycznym, prawa
natomiast odgrywa dominującą rolę w całościowej, metaforyczno-analogicznej transdukcji
informacji, charakterystycznej dla emocji, wyobrażeń, a szczególnie obrazu ciała. W związku z tym pojawiła się hipoteza, że sposoby, jakimi prawa półkula dokonuje
transdukcji informacji, są ściśle powiązane z układem limbiczno-podwzgórzowym i komunikacją
między psychiką a ciałem, której przejawem jest efekt placebo. Wickramaseker tak
przedstawił tę koncepcję:
[...] Osoby wrażliwe na efekt placebo (podobnie zresztą jak ludzie podatni na hipnozę) nie
przetwarzają informacji w krytyczny i analityczny sposób, właściwy półkuli dominującej (z jej
funkcjami werbalnymi). Ludzie ci nie dopuszczają sygnałów wątpliwości czy sceptycyzmu, które są
konsekwencją owego bardziej analitycznego sposobu przetwarzania typowego dla dominującej
(lewej) półkuli. Podobnie jak osoby podatne na hipnozę, te, które silnie reagują na placebo, będą
raczej wykorzystywać swój obszerny repertuar środków, by właściwości podanego im leku
upiększyć i wzbogacić o szczegóły. Mogą też zniweczyć lub osłabić działanie [...] lekarstwa przez
negatywne atrybucje.
Shapiro opisuje osoby nie reagujące na placebo jako sztywne, stereotypowe i pozbawione
gotowości psychicznej. Opis ten jest uderzająco podobny do charakterystyk osób trudno
poddających się hipnozie. Wzrasta liczba dowodów na to , że podatność na hipnozę lub sugestię jest u osób
praworęcznych przeważnie funkcją prawej półkuli (niedominującej, czyli drugorzędnej). Funkcje
półkuli niedominującej obejmują aktywność psychiczną o charakterze holistycznym i
wyobrażeniowym, w tym rozproszone i symultaniczne przetwarzanie informacji. Tendencja do “dostrzegania" powiązań lub znaczeń w materiale nawet bardzo
przypadkowo zbudowanym (jak plamy atramentowe Rorschacha) okazała się więc jakimś
aspektem twórczej aktywności psychicznej – a ta, jak się zakłada, jest właściwością półkuli
niedominującej. To wyjaśnienie tłumaczy podobieństwo między osobami wrażliwymi na efekt
placebo a tymi, które są podatne na hipnozę.
Zwiększone zainteresowanie wspomaganiem twórczych możliwości prawej półkuli w zakresie
uzdrawiania, przejawiane przez psychoterapeutów wszelkich orientacji, doprowadziło do wielu
kontrowersyjnych prób znalezienia obserwowalnych wskaźników (mimicznych i pantomimicznych),
które wiązałyby się z tym procesem. Teitlebaum , a potem niezależnie od niego Day
opisali związek między ruchami gałek ocznych a stylem myślenia czy refleksji. Bakan jako pierwszy
zaproponował, by uznać, że dominacja prawej lub lewej półkuli odpowiada za skłonność gałek
ocznych do poruszania się w lewo lub w prawo w zależności od tego, czy przetwarzanie informacji
ma charakter logiczny czy analogiczny.
Omawiając nowsze badania z tej dziedziny, badacz ten doszedł do wniosku, że prawa
półkula rzeczywiście odgrywa pierwszorzędną rolę w wytwarzaniu nie obrobionych obrazów.
Gotowość do pojawiania się tych obrazów rośnie podczas snu, refleksji, wolnych skojarzeń,
błądzenia myśli i pod wpływem pewnych leków, które blokują komunikację między półkulami. Gdy
jednak komunikacja między półkulami zachodzi sprawnie, nie obrobiony obraz z prawej półkuli
podlega w lewej obróbce lub transdukcji. Fakty te doprowadziły do paradoksalnego odkrycia, że
osoby, które dobrze wypadają w ustrukturalizowanych testach relacji obrazowych i przestrzennych
częściej poruszają oczami w prawą stronę, a to wskazuje na intensywne zaangażowanie lewej
półkuli. Stosując ruchy gałek ocznych jako wskazówkę mówiącą, która półkula jest bardziej
pobudzona, trzeba jednak brać pod uwagę stopień, w jakim obraz uległ transdukcji w wyniku
procesu pierwotnego (nie obrobiony) lub wtórnego (obrobiony).
Ta różnica między transdukcją w mózgu obrazu nie obrobionego i obrobionego może być cechą
charakterystyczną dla wszystkich innych modalności zmysłowych. Odkryto np., że u nie
wyrobionych słuchaczy, czerpiących ze słuchania jedynie przyjemność, muzyka pobudza prawą
półkulę; tymczasem u zawodowego muzyka podczas analizowania tego samego utworu pobudzona
jest półkula lewa . Te różnice w transdukcji informacji
dokonywanej przez prawą i lewą półkulę mózgową stanowią punkt wyjścia wielu
metod wspomagania komunikacji między psychiką a ciałem. Omówimy je w następnych rozdziałach.

Brak komentarzy:

Spirala hipnotyczna