Faza 2. Dochodzenie do związanych ze stanem zasobów

Po tym, jak hipnotyzowany zamknie oczy, terapeuta może pozwolić, by proces pracy wewnętrznej dokonywał się przez pewnien czas sam, w całkowitym spokoju. Bardzo cenne jest obserwowanie pacjenta w tym krótkim okresie, ponieważ będzie można zauważyć wiele rozmaitych wzorców reagowania. Czasem będzie to lekkie drganie powiek podczas zamykania oczu, które jest charakterystyczne dla klasycznej indukcji hipnotycznej. Czasami w tym samym momencie widoczne będzie unoszenie gałek ocznych lub zez
zbieżny. Niektórzy badacze (Spiegel) piszą, że są to wskazówki zdolności do zapadania w stan głębokiej hipnozy. Po zamknięciu oczu powieki mogą przez chwilę ulegać delikatnym, szybkim drganiom w płaszczyźnie pionowej, które sygnalizują dochodzenie do związanych ze stanem procesów wewnętrznych. Bywa, że gałki oczne poruszają się szybko w płaszczyźnie horyzontalnej, co sugeruje, że pacjent aktywnie obserwuje jakiś wewnętrzny krajobraz. Czasami można też dostrzec powolne, obszerne zataczanie gałkami ocznymi przy zamkniętych powiekach, co z kolei wskazuje na głębokie stany zmienionych doznań. Wszystkie opisane ruchy oczu są dowodami na to, że pacjent jest zaangażowany w proces poszukiwań, idealnie odpowiadający tej fazie pracy wewnętrznej. Bywa też tak, że pacjent jest po prostu spokojny i nie występują u niego żadne ruchy. W rzeczywistości zależność między jakością pracy wewnętrznej a nasileniem zewnętrznej aktywności cielesnej wydaje się mieć charakter odwrotnie proporcjonalny.
Ramka 3. Dochodzenie do związanych ze stanem zasobów w procesie
rozwiązywania problemów
1. Gotowość do pracy wewnętrznej
Kiedy głęboka warstwa twego wewnętrznego umysłu zorientuje się, że
jest w stanie rozwiązać ten problem (przerwa), poczujesz, że jesteś
coraz bardziej odprężony i wtedy zamkniesz oczy.
2. Dochodzenie do związanych ze stanem zasobów i ich transdukcja
Teraz twój wewnętrzny umysł może nadal pracować nad
rozwiązywaniem problemu w sposób całkowicie zgodny z twoimi
potrzebami (przerwa).
Twój umysł może na różne sposoby wykorzystać wspomnienia,
doświadczenia życiowe i zdolności, z których dotąd nie zdawałeś sobie
sprawy.
3. Potwierdzenie rozwiązania problemu
Kiedy twój wewnętrzny umysł zorientuje się, że dalej może skutecznie
zajmować się tym problemem, ty poczujesz, że masz ochotę się
poruszyć (przerwa), Otworzysz oczy i obudzisz się zupełnie rześki.
Terapeuta od czasu do czasu może zapytać pacjenta o to, czego doświadcza on w swym wnętrz wtedy, gdy na zewnątrz manifestuje różne wzorce zachowań. Jak dotąd w dziedzinie tej dokonano bardzo niewielu badań eksperymentalnych, nie zawsze więc wiemy, które indywidualne wzory reagowania mogą dostarczyć użytecznych informacji na temat procesu terapii. W każdym razie gdy ten stan wewnętrznego zaangażowania pacjenta trwa już kilka minut, możemy rozpocząć drugą fazę – dochodzenia do związanych ze stanem zasobów i ich transdukcji. Robimy to w taki mniej
więcej sposób:
“Teraz twój wewnętrzny umysł może już całkowicie samodzielnie pracować nad
rozwiązaniem problemu w sposób w pełni zgodny z twoimi potrzebami (przerwa).
Twój umysł może na różne sposoby wykorzystać wspomnienia, doświadczenia życiowe i
zdolności, z których dotąd nie zdawałeś sobie sprawy".
Te zupełnie zwyczajnie brzmiące zdania niosą ze sobą treści, które w subtelny sposób wspomagają proces rozwiązywania problemu. Fragment: “Twój wewnętrzny umysł może już całkowicie samodzielnie pracować..." sugeruje, że następuje stopniowe oddzielanie świadomie sterowanej aktywności myślowej lewej półkuli (jednostka steruje tu swoimi myślami w sposób zamierzony) od organizującego, autonomicznego i pierwotnego procesu zachodzącego w półkuli prawej. Słabnie nieco moc tych układów odniesień, z których zwykle korzysta świadomy umysł, oraz moc nawykowych wzorców aktywności (mogą one być czynnikiem wzmagającym problem) na rzecz przetwarzania bardziej pierwotnego i autonomicznego, które daje nadzieję na twórcze rozwiązanie problemu.
Drugie zdanie: “Twój umysł może na różne sposoby wykorzystać wspomnienia, doświadczenia życiowe i zdolności, z których dotąd nie zdawałeś sobie sprawy" jest sposobem dochodzenia i transdukcji systemów zapamiętywania, uczenia się i zachowań, które trzeba włączyć w proces rozwiązywania problemów. Idealnie byłoby, gdyby pacjenci otrzymywali tę bardzo stymulującą informację z użyciem ich własnych słów oraz terminów spójnych z ich systemami przekonań.
Tabela 3 zawiera rozmaite wskaźniki poznawcze, emocjonalne, sensoryczno-percepcyjne i
behawioralne, które dowodzą znacznego zaangażowania w pracę wewnętrzną, polegającą na
dochodzeniu do zależnych od stanu wspomnień i nawyków kodujących problemy oraz na
reorganizacji ich struktury. Rozpoznanie tych oznak jest bardzo wartościowe, ponieważ informują one o tym, kiedy pacjent jest bardziej podatny na zmianę pod wpływem terapii. Na przykład, gdy pacjenci płaczą, doznają pewnych stanów emocjonalnych, które czynią ich zdolnymi, by zareagować na pytania i inne zabiegi terapeuty w pewien szczególny, uzdrawiający sposób. Pod wpływem głębokiej relaksacji lub katalepsji terapeutycznej (bezruch ciała połączony z intensywną pracą wewnętrzną) niektórzy pacjenci mogą się stać bardziej podatni na te związane ze stanem uczucia, impulsy, wyobrażenia i idee, które są cenne dla terapii, bo pomagają im zmienić strukturę swych dominujących, a obciążonych problemem sposobów myślenia i funkcjonowania.