Wyzwalanie uzdrawiania za pośrednictwem psychiki

Przedstawiona odmiana podstawowej formuły dochodzenia wywodzi się z wielu różnych źródeł. Filozofowie tacy jak Vaihinger czy konstruktywiści Watz-Lawick dyskutują nad wykorzystaniem wyobraźni (zjawiska “gdybania" i samospełniających się proroctw) do kształtowania doświadczanej rzeczywistości oraz tzw. przeznaczenia. Gdy pozwalamy nieświadomości (za pośrednictwem jej autonomicznych procesów twórczych) na to, by tworzyła naszą przyszłość, stajemy się ofiarami przeznaczenia. Jednak gdy
dokonujemy pracy wewnętrznej, ujmujemy tworzenie swej przyszłości we własne ręce. Erickson pracował nad czymś, co nazwał pseudoorientacją w czasie. Była to metoda, dzięki której pacjent mógł kreować swoją przyszłość przez dochodzenie do własnych możliwości wewnętrznych, które istniały w formie zaledwie embrionalnej, oraz przez ich rozwijanie. Niektórzy klinicyści do dziś badają wykorzystywanie wyobraźni jako głównej modalności ułatwiającej wprowadzenie w życie pozytywnych proroctw o samospełniającym się charakterze (Achterberg, Shorr, Sobel, Robin i Connella), a tym samym sprzyjającej uzdrawianiu. Inni korzystają z takich modalności jak zmysł czucia, który Gendlin opisał jako istotę zmiany psychoterapeutycznej.
W naszej koncepcji zakładamy wykorzystywanie tylu modalności transdukcji informacji między psychiką a ciałem, do ilu ma dostęp jednostka. Formuła dochodzenia stanowi adaptację metody rysunków zasobów wewnętrznych Millsa i Crowleya. Autorzy ci wykorzystywali tę strategię w pracy z dziećmi. Prosili dziecko, by narysowało (1) problem, który w danej chwili odczuwa; (2) rozwiązany problem; (3) jak się dostać z pierwszego rysunku do drugiego. W swej pracy z dorosłymi zmodyfikowałem tę metodę – wprowadzałem sugestię, która miała stymulować wewnętrzne poszukiwania w tych trzech obszarach.
Ramka 4. Wyzwalanie uzdrawiania za pośrednictwem psychiki
1. Sygnał gotowości dokonania przeglądu obecnych problemów
Kiedy twój wewnętrzny umysł będzie gotowy, by dokonać przeglądu
wszystkich aspektów twojego aktualnego problemu (przerwa),
poczujesz, że jesteś coraz bardziej odprężony i wtedy zamkniesz oczy
(przerwa). Przyjrzyj się szczególnie tym jego elementom, z którymi
jeszcze nie umiesz sobie poradzić.
2. Wyzwalanie obecnego i przyszłego uzdrawiania
A teraz zastanów się nad możliwościami uzdrawiania w przyszłości. Jak
widzisz samego siebie? Co robisz teraz, gdy problem całkowicie
zniknął? (przerwa)
Pozwól, by twój wewnętrzny umysł zobaczył, jak zamierzasz przejść od
problemu (przerwa) do przyszłości, gdy już zostaniesz uzdrowiony
(przerwa). Jakie kroki podejmujesz, aby wspomóc swoje uzdrawianie?
(przerwa)
3. Potwierdzenie uzdrowienia
Kiedy twój wewnętrzny umysł zorientuje się, że może sam kontynuować
proces leczenia, i gdy twój świadomy umysł zorientuje się, że może w
tym procesie współuczestniczyć (przerwa), poczujesz, że się
przeciągasz, otwierasz oczy i budzisz się – zupełnie rześki i pełen sił.
Teraz dokładniej przyjrzymy się niektórym drogom fizjologicznym, którymi
przebiegają procesy uzdrawiania. Z psychobiologicznego punktu widzenia formułę dochodzenia można traktować jako sposób wykorzystania planujących funkcji kory przedczołowej, a także zmagazynowanych obrazów wewnętrznych zasobów i procedur rozwiązywania problemów, które mogą być zakodowane w niedostępnych niegdyś wzorcach powiązanych ze stanem. Wglądowi czy też spontanicznemu uświadomieniu sobie zapomnianych treści często towarzyszy uczucie ulgi emocjonalnej. Fakt ten jest typową oznaką, że osiągnięto już i za pomocą terapii zmieniono strukturę wzorców zapamiętywania, uczenia się i zachowań. Równocześnie z rozwiązaniem problemu następuje psychologiczna zmiana orientacji (pacjent zaczyna patrzeć w przyszłość),
której towarzyszą nowe bodźce i układy odniesienia, umożliwiające wyrwanie się z ram aktualnego problemu, które ograniczały dostęp do zasobów wewnętrznych pacjenta.