Podstawowa formuła dochodzenia

Istotą wszystkich zaprezentowanych tutaj koncepcji terapeutycznych jest coś, co można określić mianem podstawowej formuły dochodzenia, od setek lat stosowanej na różne sposoby przez hipnoterapeutów. Erickson i Rossi określili ją jako ukrytą dyrektywę. Podstawowa formuła dochodzenia różni się zasadniczo od wszelkich używanych poprzednio form sugestii bezpośredniej i autorytarnej tym, że nie ma w niej
wdrukowywania, warunkowania czy programowania pacjenta zgodnie z poglądami terapeuty na temat sposobu, w jaki należy rozwiązać problem. Formuła ta dostarcza jakby ram, dzięki którym pacjent dochodzi do powiązanego ze stanem kodu swego własnego problemu i stymuluje transdukcję informacji w stopniu pozwalającym na uzdrowienie.
Podstawową formułę dochodzenia można opisywać na wiele różnych sposobów. Zawsze jednak składają się na nią trzy standardowe elementy:
1. Wprowadzenie wyznaczające czas terapii, które inicjuje wewnętrzne poszukiwanie systemów zapamiętywania, uczenia się i zachowań zależnych od stanu.
2. Dochodzenie do problemów i symptomów związanych ze stanem oraz ich transdukcja.
3. Obserwowalne zachowania, które sygnalizują, że procesy dochodzenia i transdukcji
terapeutycznej są zakończone.
Podstawowa formuła dochodzenia:
1. Wprowadzenie wyznaczające czas terapii, inicjujące poszukiwania
wewnętrzne.
Gdy tylko twój wewnętrzny umysł (twórcza nieświadomość, duchowy
przewodnik itd.) zorientuje się,
2. Dochodzenie do związanych ze stanem źródeł problemu
że potrafisz dokonać przeglądu ważnych wspomnień związanych ze
źródłem problemu,
3. Obserwowalne zachowania sygnalizujące rozwiązywanie problemu
zamkniesz oczy (obserwowalne zachowanie), by dokonać tego
przeglądu, i poczujesz, że jesteś coraz bardziej odprężony.
Kiedy reakcją pacjenta na formułę dochodzenia wewnętrznego jest wyciszenie się i zamknięcie oczu, dysponujemy już obserwowalnymi zachowaniami, które dowodzą, że zachodzi praca wewnętrzna. Taka metoda rozwiązywania problemów jest całkowicie naturalna i łatwa do zaakceptowania, ponieważ korzysta się tu ze zwykłych codziennych procesów, które dokonują się w nas wówczas, gdy na chwilę koncentrujemy uwagę, próbując się uporać z jakąś kwestią. Formuła ta rozpoczyna i wspomaga proces przeglądania wspomnień wiążących się z danym problemem.
Zobaczymy też, że istnieją różne sposoby wyrażania formuły dochodzenia, dzięki którym możliwe jest uczenie się na nowo, przekształcanie nieaktualnych idei oraz znajdowanie dróg ujścia dla autoekspresji. Wszystko to ma służyć lepszemu rozwiązywaniu problemów.
Badania dotyczące myślenia twórczego dowiodły, że jądro tego, co nowe, tworzy się zwykle w naszym wnętrzu na poziomie nieświadomym. Potem świadoma psychika zwyczajnie przyjmuje nową ideę, zatwierdza ją i integruje z dotychczasowymi wzorcami orientacji.
Podstawowa formuła dochodzenia dostarcza okazji, by na nieświadomym poziomie, u samych źródeł twórczości wydarzyło się coś nowego. Jest to sposób, aby skupić psychiczne zasoby pacjenta (np. zależne od stanu wspomnienia, skojarzenia sensoryczno-percepcyjne, emocje, nawyki, różne wzorce uczenia się itd.) oraz zaangażować je w twórcze rozwiązywanie problemów.
Z niedawno wykonanych badań dotyczących neurobiologii uczenia się (Rosenzweig i Bennett) wynika, że podczas uczenia się w odpowiednich komórkach mózgu zachodzi synteza nowych białek. Możemy więc przypuszczać, że różne odmiany formuły dochodzenia, o których piszę , rzeczywiście “wspomagają wewnętrzną syntezę nowych
struktur białkowych, które mogą stanowić biologiczną podstawę nowych zachowań i doświadczeń zmysłowych.
Przyjrzyjmy się zatem dokładnie niektórym odmianom podstawowej formuły dochodzenia – tym, które są szczególnie przydatne z punktu widzenia klinicznego.