W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat wiedza o stresie i zjawiskach psychosomatycznych była głównym bodźcem do prowadzenia badań nad komunikacją między psychiką a ciałem oraz uzdrawianiem. Zajmiemy się w tym miejscu uaktualnieniem i połączeniem w całość prac dwóch pionierów: fizjologa Hansa Selyego oraz psychiatry i hipnoterapeuty Miliona Ericksona. Obydwaj ci badacze swymi niezwykle oryginalnymi spostrzeżeniami pomogli nam zrozumieć zjawiska psychosomatyczne. Główną zasługą Selyego są jego odkrywcze eksperymenty nad fizjologią stresu, Ericksona natomiast – otwarte, oparte na naturalnych zachowaniach studia nad dysfunkcjami psychosomatycznymi, które pojawiają się spontanicznie podczas hipnozy. Połączenie
efektów ich prac prowadzi do bardziej wszechstronnej orientacji w problemach
psychosomatycznych i sposobach pomagania w ich rozwiązywaniu.
Omówimy sformułowane przez Selyego pojęcie ogólnego zespołu przystosowania
(GAS), które jest słusznie uważane za fundament medycyny psychosomatycznej. Skorzystamy z koncepcji uczenia się i zapamiętywania zależnych od stanu oraz wiążących się z nimi pojęć:
informacji i zachowań związanych ze stanem, dzięki czemu uaktualnimy to, co Selye powiedział na temat GAS. Następnie odwołamy się do najnowszych badań, których wyniki pogłębiły naszą wiedzę o funkcjach podwzgórza, po to, by zintegrować teorię ogólnego zespołu przystosowania z poglądami Ericksona dotyczącymi psychoneurofizjologicznych podstaw hipnozy i jej związku z doświadczeniami człowieka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz