Kwestia rezonansu

Naukowcy, którzy w Princeton (i w ponad dwunastu innych uniwersytetach na świecie) badali mechanikę kwantową świadomości, starali się zrozumieć, jak dochodzi do takich
połączeń między duchem i materią oraz między dwoma duchami. Wiesz, że decydującą zmienną w tych eksperymentach jest zamiar badanej osoby. Badania udowodniły, że odległość między badanymi ludźmi oraz czas nie odgrywają żadnej roli. Lecz jak możemy naukowo wytłumaczyć fakt, że dwoje ludzi łączy się jedynie za pomocą siły świadomego zamiaru?
Klucz do odpowiedzi na to pytanie znajduje się w relacjach o badaniach przeprowadzonych w Princeton dotyczących strategii badanej osoby, gdzie badacze odkryli,że: Skutecznie oddziałujące osoby skłonne są do mówienia o urządzeniach technicznych (komputerach, na które mieli wpływać za pomocą siły świadomego zamiaru), jakby chodziło o ludzi. Ich sukcesy opierają się na pewnego rodzaju połączeniu lub rezonansie z urządzeniem lub na tym, iż sami w jakiś sposób zatapiają się w procesy techniczne.
Inaczej mówiąc: jeśli badana osoba wywoła uczucie ludzkiej przychylności i połączenia, tak jakby chodziło o stosunek do innego człowieka, wtedy rozpoczyna proces komunikacji. Była to jedyna strategia, która okazała się istotna w badaniach.
Kluczowym pojęciem dla nowych modeli rzeczywistości, które prezentują badacze kwantowej mechaniki świadomości, jest słowo rezonans. Opisuje ono sytuację, w której dwa oddzielone od siebie obiekty (lub istoty) reagują na to samo promieniowanie zakodowanej energetycznie informacji. Znajdują się wtedy w rezonansie z tą samą częstotliwością i w ten sposób mogą odebrać to samo promieniowanie.
W naukowych studiach Consciousness and Anomalus Physical Phenomena -(Świadomość i niezwykłe fenomeny fizyczne) badacze Brenda Dunne i Robert Jahn z Princeton głęboko interpretują swoje eksperymenty. Używają tego słowa, gdy mówią o procesie falowo-mechanicznego rezonansu między dwoma częściami składowymi jednego interaktywnego systemu.
Tradycyjnie pod pojęciem rezonansu rozumiemy wewnętrzną umiejętność dwóch przedmiotów lub ludzi do drgania we wzajemnej harmonii. Klasycznym przykładem jest kieliszek, który zaczyna wibrować z tą samą częstotliwością, z jaką śpiewa artysta operowy, wydaje ten sam ton. Tak więc w jakiś sposób łączą się ze sobą dwie duchowo spokrewnione osoby (których częstotliwości zachowują się harmonijnie wobec siebie i wysyłają te same podstawowe energetyczno-emocjonalno-pojęciowe zamiary), po czym później przyciągają się do siebie również na poziomie materialnym.
Jedynym wytłumaczeniem, jakie mają naukowcy odnośnie umiejętności człowieka, który może przekazać wizualne i mentalne obrazy innej osobie poprzez tysiące kilometrów i do tego z czasowym przesunięciem, jest założenie, że oboje egzystują w tzw. jedynym interaktywnym systemie. Mówiąc inaczej: istnieje pewna poszerzona transpersonalna świadomość, która obejmuje obie osoby. Odnośnie rezonansu między dwojgiem ludzi, którzy wzajemnie koncentrują na sobie świadomy zamiar, w oficjalnym raporcie badawczym mówi się (raczej powściągliwie, jak najczęściej wyrażają się naukowcy): Jeżeli ten rezonans zawiera dobrowolne lub celowe, świadome albo podświadome komponenty, wtedy dołączony system odbije ten zamiar.
Kahuni wyraziliby to następująco: Jeśli skierujesz swój zamiar na daną myśl, przedmiot lub przeżycie, wtedy powstaje fala energii między tym elementem a tobą. Dzięki temu stapiacie się w jedną poszerzoną świadomość.